Forum www.szmfc.fora.pl Strona Główna www.szmfc.fora.pl
SZMFC

FAQFAQ
SzukajSzukaj
UżytkownicyUżytkownicy
GrupyGrupy
GalerieGalerie
RejestracjaRejestracja
ProfilProfil
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości
ZalogujZaloguj

Legendy Futbolu

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.szmfc.fora.pl Strona Główna -> Ze świata sportu
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Adek
Gość
 PostWysłany: Śro 13:58, 30 Paź 2013    Temat postu: Legendy Futbolu Back to top
Ronaldinho Gaucho(Ronaldo de Assis Moreira)

Data i miejsce urodzenia: 21.03.1980, Porto Alegre
Narodowość: Brazylia
Pozycja na boisku: Pomocnik/Napastnik
Największe Osiągnięcia:
    - Mistrz Świata 2002 r.(Korea i Japonia)
    - Zdobywca Pucharu Ligi Mistrzów(FC Barcelona) - 2006
    - Mistrz Świata U-17
    - Mistrz Ameryki Południowej(Copa America) - 1999
    - Zdobywca Pucharu Konfederacji - 2005
    - Brązowy Medalista Igrzysk Olimpijskich(Pekin) - 2008
    - Zdobywca Złotej Piłki France Football - 2005, oraz trzeci w 2004 r.
    - Najlepszy Piłkarz Świata FIFA - 2004, 2005, oraz trzeci w 2006 r.
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 2004, 2005
    - Piłkarz Dekady według magazynu World Soccer (2000-2009)
    - Zdobywca Golden Foot
    - 2-krotny Mistrz Hiszpanii(FC Barcelona) - 2005, 2006
    - 2-krotny zdobywca Superpucharu Hiszpanii(FC Barcelona) - 2005, 2006
    - Najlepszy Piłkarz Ligi Hiszpańskiej - 2004, 2006
    - Najlepszy Napastnik Ligi Mistrzów - 2005


Ronaldinho de Assis Moreira, w świecie piłkarskim znany jako Ronaldinho, czyli „ mały Ronaldo” nie jednokrotnie udowodnił że jego zdolności piłkarskie do małych się absolutnie nie zaliczają. Jest to jedna z najbarwniejszych postaci w świecie footbolu. Na swoim koncie ma liczne sukcesy, zarówno jako członek zespołu, jak również indywidualny zawodnik. Ale po kolei.

Początki

Ronaldinho urodził się 21 marca 1980 roku, w Porte Alegre. Pochodził z rodziny, w której piłka nożna była od zawsze. Ojciec słynnego piłkarza również kiedyś zajmował się tą dyscypliną sportu. Podobnie jego brat Roberto, dzięki któremu rodzina mogła przenieść się z najbiedniejszej dzielnicy w mieście do luksusowych rejonów. Już od najmłodszych lat młody Brazylijczyk wykazywał niespotykany wręcz talent do piłki nożnej. W wieku 6 lat rozpoczął grę w swoim pierwszym klubie jakim był Gremio Porto Alegre. Stawiał tam pierwsze kroki w drużynach juniorów. Udało mu się również dokonać niezwykłego wyczynu. Mianowicie w wieku 13 lat, podczas jednego meczu strzelił 23 gole! W tym 3 z rzutów rożnych. Nie zasiadał na laurach, podczas Mistrzostw Świata do lat 17, zdobył swój pierwszy mistrzowski tytuł, jak również tytuł króla strzelców.

Profesjonalna kariera w Gremio Porto Alegre rozpoczęła się wraz z osiągnięciem pełnoletności czyli w 1998 roku. Dzięki obiecującym początkom w juniorach, Ronaldinho nie musiał długo czekać na wystąpienie w reprezentacji seniorów. W 1999 roku wystąpił podczas turnieju Copa America, gdzie reprezentacja Brazylii pokonała rywali. Ronaldinho pokazał się kibicom z jak najlepszej strony i w Brazylii zapanowała wręcz fala uwielbienia dla młodego zawodnika.

Paris Saint - Germain

Nie przeszkodziło to jednak w podjęciu decyzji o transferze wschodzącej gwiazdy piłki nożnej do paryskiego klubu Paris Saint -Germain. Działacze klubu ocenili wtedy młodego piłkarza na kwotę 9 milionów euro, którą to sumę Francuzi musieli uiścić chcąc mieć w swoich szeregach Ronaldinho. Jednak obecność brazylijskiego asa nie poprawiła formy paryskiego klubu, mimo iż sam zawodnik wielokrotnie wzbudzał w zachwyt swoim akcjami i sztuczkami piłkarskimi.

Mimo braku sukcesów zespołu czas spędzony w Paris Saint – Germain nie należał do straconych. Podczas gry we francuskim klubie Ronaldinho, otrzymał powołanie na Mistrzostwa Świata w Korei i Japonii w 2002 roku. To właśnie tam talent Brazylijczyka objawił się na dobre, strzelając dwa gole i znakomicie obsługując podaniami kolegów. Reprezentacja Brazylii podczas całych mistrzostw nie miał sobie równych i choć świetne występy Ronaldinho zaćmił powracający do wielkiej formy Ronaldo, to i tak stał się on megagwiazdą światowej piłki. W finale Brazylia pokonała Niemcy i tym samym Ronaldinho zostaje ponownie mistrzem świata, tym razem już jako senior.

FC Barcelona i nowy geniusz futbolu

W tym momencie zaczynają o niego walczyć największe potęgi piłkarskie Starego Kontynentu. W szranki o gwiazdę piłki nożnej stanęły Manchester United, Real Madryt oraz FC Barcelona. Ostatecznie Ronaldinho w 2003 roku rozpoczął grę w barwach Barcelony. Kwota, jaką klub ze stolicy Katalonii musiał zapłacić za brazylijskiego zawodnika wyniosła równe 32,25 miliona euro.

Klub hiszpański borykał się w poważnymi problemami, grał bardzo słabo jak na potęgę klubowej piłki, a Ronaldinho miał przyczynić się do poprawy tej sytuacji. Sprowadzono nowego trenera w postaci Holendra Franka Rijkaarda, byłego znakomitego gracza, który miał przebudować i odświeżyć zespół.

Ronaldinho szybko odnalazł się w nowych barwach i praktycznie od pierwszego meczu dawał popis swoich niesamowitych umiejętności; dryblował, strzelał piękne gole i zdobywając wiele punktów dla swojej drużyny wręcz sam. Już w pierwszym meczu Barcelony na własnym stadionie, Ronaldinho wręcz oszołomił kibiców i Rijkaarda po rajdzie i bombie pod poprzeczkę. Zawsze uśmiechnięty Brazylijczyk podbijał serca kibiców na całym świecie, nie tylko za sprawą swojej skuteczności, ale przede wszystkim poprzez finezyjne sztuczki, które pokazywał na boisku jak żaden inny futbolista. W drugiej połowie sezonu Barcelona grała wyśmienicie, do zespołu został wypożyczony słynny holender Edgar Davids, który znakomicie współpracował z Ronaldinho. Drużyna ze środka tabeli awansowała na drugą lokatę, tuż za naszpikowanym gwiazdami Realem Madryt.

Nadchodził czas największych sukcesów zespołu z Katalonii i samego Ronaldinho. Klub wzmocnił znakomity Samuel Eto. W sezonie 2004/2005 świat opanowała "Ronaldinhomania", a talent Brazylijczyka zaczęto porównywać do największych w historii piłki nożnej jak; Pele, Maradona, Cruyff. Ronaldinho Gaucho był na samy szczycie, strzelając choćby przepiękne gole w Lidze Mistrzów dla Chelsea Londyn czy AC Milan. Kulminacją był chyba mecz Realu Madryt z Barceloną, w którym Galaktyczni( w składzie z Ronaldo, Zidanem, Roberto Carlosem Beckham, Figo) na własny stadionie zostali rozłożenie na łopatki przegrywając 0:3 z Barcą. W spotkaniu tym Ronaldinho strzelił dwie niesamowite bramki po kilkudziesięciometrowym krosie, mijając piłkarzy Realu niczym tyczki w slalomie. Wyczyn ten docenili nawet kibice z Madrytu, którzy nagrodzili fenomenalnego Brazylijczyka owacją na stojąco. Tego sezonu Ronaldinho wraz z drużyną zdobył Mistrzostwo Hiszpanii i Superpuchar Hiszpanii.

Zwycięstwo w Lidze Mistrzów

Gra Brazylijczyka w 2005 r. została w końcu doceniona przez France Football, który we wcześniejszych latach z braku sukcesów klubowych omijał Ronaldinho jako laureata tej prestiżowej nagrody. Znakomita passa Barcelony z jej największym asem trwała nadal. Do Ronaldinho dołączył przyszły najlepszy piłkarz świata Lionel Messim, a tacy piłkarze jak Xavi i Iniesta na dobre rozwinęli swe skrzydła, tym samy Barcelona stało się drużyną wręcz idealną. Rezultatem tego wszystkiego był triumf w Lidze Mistrzów, po raz pierwszy od 1992 roku. Do tego sukcesu Ronaldinho dołożył również Mistrzostwo Hiszpanii i Superpuchar Hiszpanii.

MŚ w Niemczech

Ronaldinho jechał na tą imprezę jako największa gwiazda futbolu, a wraz kolegami miał sięgnąć po szósty tytuł Mistrza Świata. Wszystko zaczęła się dobrze, efektowne zwycięstwa w fazie grupowej i w 1/8 finału sprawiały sprawiły, że Brazylia nadal byłą główny faworytem. W ćwierćfinale Ronaldinho spotkał się z drużyną Francji. Meczu nadano otoczkę rewanżu z finału MŚ z 1998 r. Niestety fatum Francji nadal pozostało, a nadzieję na kolejne mistrzostwo tak samo jak w 1998 r. odebrał Zinedine Zidane, strzelając jedynego gola w tym meczu.

Kolejne sezony w Barcelonie

Forma podłamanego Ronaldinho po nieudanych MŚ nieco spadła, tak samo jak zespołu. Mimo pozyskania znakomitego francuskiego napastnika w postaci Thierry'ego Henry, Barca już nie zachwycała tak jak w poprzednich sezonach. Straciła prym w Primera Division na rzecz Realu i nie zwojowała ponownie Ligi Mistrzów. Nie znaczy to, że Brazylijczyk notował słabe występy, bo co jakiś czas błysną talentem jak choćby w meczu w którym strzelił gole przyjmując w biegu piłkę na klatkę piersiową, a potem przewrotką wpakował ją do siatki. Bramka ta zdaniem wielu przyćmiła słynny gol z przewrotki Rivaldo.

AC Milan

Ronaldinho grał w Barcelonie do 2008 r., nękany przez kontuzje, mecze często rozpoczynał na ławce rezerwowych, a gdy grał nie zachwycał już tak jak dawniej. Pojawiły głosy, że Brazylijczyk już się wypalił w Barcelonie i czas na opuszczenie tego klubu.

I tak się stało!. Latem 2008 roku, Ronaldinho dołączył do AC Milan, odrzucając lukratywną ofertę z Manchester City. Ronaldinho grał w barwach Milanu do 2010 r.. W pierwszym sezonie strzelił 10 bramek, a w kolejnym wyróżniał się ilością asyst stając jednym z najlepszych dogrywających w lidze. To jednak nie przekonało trenera Milanu, którzy co raz częściej kazał Ronaldinho zaczynać mecz na ławce rezerwowych. Podczas gry w Mediolanie zdobył 25 bramek i tyle samo asyst.

Flamengo

Pod koniec 2010 r. Ronaldinho został sprzedany do Flamengo za 3 mln euro. Od razu został kapitanem drużyny. Ronaldinho zadebiutował w koszulce Flamengo w wygranym przez nich meczu (1-0) z Novą Iguaçą 02.02.2011. Pierwszą bramkę dla nich zdobył z rzutu karnego z Bovistą 06.02.2011, w wygranym meczu przez nich 3-2.

Podsumowanie

Jak się to rozkłada na poszczególne kluby , w których gwiazdor występował?

W Gremio Porto Alegre na boisku pojawił się w 52 meczach, zdobywając 24 gole. Według danych , w tym klubie nie zaliczył żadnej asysty.

W kolejnym klubie, dla którego grał młody piłkarz, czyli Paris Saint – Germain, na murawie kibice mogli zobaczyć go 77 razy. Podczas wszystkich meczy rozegranych dla francuskiego klubu 25 razy pokonał bramkarza przeciwników i zaliczył 18 asyst.

W FC Barcelona rozpoczął się prawdziwy popis. Ronaldinho wziął udział w sumie w 207 meczach, doprowadzając do rozpaczy golkiperów przeciwników aż 95 razy. Może się również pochwalić niewiele mniejszą liczbą asyst, ponieważ według statystyk, w tym klubie zaliczył ich aż 79.

Nic dziwnego, że taka skuteczność i finezja na boisku , niejednokrotnie została doceniona. Na koncie Ronaldinho jest bowiem mnóstwo odznaczeń, które w świecie piłki nożnej są na wagę złota.

Począwszy od roku 1999 , kiedy to został uznany za najlepszego piłkarza Pucharu Konfederacji, jak również króla strzelców Pucharu Konfederacji, zaszczytne tytuły namnażały się. Następnym indywidualnym sukcesem było zdobycie tytułu najlepszego piłkarza, przyznany przez portal La Liga, w sezonach 2003/2004 oraz 2005/2006. Został również wybrany najlepszym południowo -amerykańskim piłkarzem w sezonie 2003/2004, również za sprawą portalu La Liga. Doceniono go również w Lidze Mistrzów. W Sezonie 2004/2005 został wybrany najlepszym napastnikiem Ligi Mistrzów. W sezonie 2005/2006 zasłużył na dwa tytuły: pierwszy z nich to najlepszy piłkarz Ligi Mistrzów oraz wicekról strzelców. Do tego dochodzą jeszcze takie tytuły jak piłkarz dekady,Golden Foot z 2009 roku, dwukrotny tytuł Piłkarza Roku według FIFY. Przyznano mu również Złota Piłkę , Brązową Piłkę Klubowych Mistrzostw Świata, oraz dwukrotny tytuł Obcokrajowca roku.

Ronaldinho kocha piłkę nożną, i zdaje sobie sprawę , jak wielu młodych ludzi chciałoby odnieść taki sukces jak on. Dlatego postanowił im to ułatwić. Pod koniec 2006 roku, otworzył w Sao Paulo ośrodek piłkarski o nazwie „ Instytut Ronaldinho”. Tam, dzieci z ubogich rodzin mogą pod okiem profesjonalnych trenerów doskonalić swoje umiejętności piłkarskie. Być może w ten sposób Ronaldinho wytrenuje swojego przyszłego następcę, który kiedyś zajmie jego miejsce w historii piłki nożnej. Jednak jeszcze nie teraz. Piłkarz nadal jest w doskonałej formie i ma w planach jeszcze długo cieszyć kibiców swoją finezyjną techniką, bez względu na to w jakich barwach będzie występował.

Ostatnio zmieniony przez Adek dnia Pią 13:31, 04 Kwi 2014, w całości zmieniany 1 raz
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Śro 14:34, 30 Paź 2013    Temat postu: Back to top
Lionel Messi

Data i miejsce urodzenia: 24.06.1987, Rosario
Narodowość: Argentyna
Pozycja na boisku: Napastnik
Największe osiągnięcia:

    - Mistrz Olimpijski z 2008 r.
    - 3-krotny zwycięzca Ligi Mistrzów(FC Barcelona) - 2006, 2009, 2011
    - 2-krotny Zdobywca Superpucharu Europy(FC Barcelona) - 2009, 2011
    - 2-rotny Zdobywca Klubowego Mistrzostwa Świata(FC Barcelona) - 2009, 2011
    - 5-krotny Mistrz Hiszpanii(FC Barcelona) - 2005, 2006, 2009, 2010, 2011
    - 2-krotny Zdobywca Pucharu Hiszpanii, oraz 4-krotnie Superpucharu Hiszpanii(FC Barcelona)
    - Zdobywca Złotej Piłki France Football - 2009
    - Najlepszy Piłkarz Świata FIFA - 2009
    - 3-krotny zdobywca Złotej Piłki FIFA - 2010, 2011, 2012
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 2009, 2011
    - 2-krotny Zdobywca Złotego Buta za najlepszego napastnika Europy - 2010, 2012
    - Najlepszy Piłkarz Ligi Mistrzów w sezonie 2008/2009
    - Najlepszy strzelec Ligi Mistrzów w sezonach - 2008/2009, 2009/2010, 2010/2011, 2011/2012
    - Najlepszy Piłkarz Ligi Hiszpańskiej - 2008-09
    - 2-krotny Król strzelców Primera Division - 2010, 2012




Lionel Andres Messi - urodzony 24 czerwca 1987 roku w Rosario argentyński piłkarz o włoskich korzeniach, zawodnik FC Barcelona, grający jako skrzydłowy lub napastnik. Uważany obecnie za najlepszego piłkarza na świecie. Swym stylem gry przypomina Diego Maradonę, który określa Messiego jako swojego następcę i już uważa go za lepszego od siebie. Messi jest lewonożny i to tą nogą zdobywa większość bramek, do których ma prawdziwą smykałkę. To co go wyróżnia to prowadzenie piłki w biegu, zwrotność i niezwykła precyzja niespotykana wcześniej. Argentyńczyk opanował tez do perfekcji charakterystyczne podcinki nad bramkarzami, zdobywając w ten sposób mnóstwo goli. Aby dorównać największym legendom futbolu, filigranowemu piłkarzowi potrzebny jest jedynie sukces z reprezentacją Argentyny.

Początki

Messi urodził się 24 czerwca 1987 roku w argentyńskim Rosario. Jego ojcem jest Jorge Messi, pracownik fabryki, a matką Celia Cuccitini, sprzątaczka. Przodkowie Messiego pochodzili z Włoch. Messi zaczął uprawiać piłkę nożną już w wieku 5 lat, kiedy to grywał w klubie, którego trenerem był jego ojciec. W 1998 roku stwierdzono u niego karłowatość przysadkową. Młodym zawodnikiem zainteresował się klub River Plate, jednak leczenie Messiego było poza możliwościami finansowymi klubu. Messi przeprowadził się na Półwysep Iberyjski, do Hiszpanii, gdy jego osobą zainteresowała się wielka Barcelona.

FC Barcelona

Po przeprowadzce do Hiszpanii Messi szybko udowodnił swój wielki talent. Pierwszy mecz w seniorskich barwach Barcelony zanotował w październiku 2004 roku w meczu z portugalskim FC Porto, natomiast swój debiut w Primera Division zaliczył 16 listopada tego samego roku przeciwko Espanyolowi Barcelona, dzięki czemu stał się najmłodszym zawodnikiem, jaki kiedykolwiek wystąpił w Primera Division. 1 maja 2005 roku w meczu z Albacete zdobył swą pierwszą bramkę w oficjalnym meczu FC Barcelony, dzięki czemu stał się również najmłodszym strzelcem bramki w historii ligi hiszpańskiej. W 17 ligowych spotkaniach sezonu 2005/2006 zdobył 6 bramek, a pierwszym jego występem w Lidze Mistrzów był pojedynek z włoskim Udinese. Barcelona zakończyła ten sezon jako mistrz Hiszpanii i zdobywca Ligi Mistrzów.

W kolejnym sezonie Messi stał się bardzo ważnym ogniwem w składzie mistrza Hiszpanii, mimo że przez 3 miesiące leczył kontuzję śródstopia, której nabawił się w jednym z meczów. Po powrocie wziął udział w Gran Derbi - meczu nazywanym Derbami Europy- FC Barcelona - Real Madryt. Messi był gwiazdą tego spotkania- strzelił 3 gole, a Barca dzięki temu zdołała uratować remis 3-3. Argentyńczyk przejął miano największej gwiazdy drużyny, po kończącym przygodę z Barceloną - Ronaldinho. Messi co krok potwierdzał swoje podobieństwo do Maradony. W meczu z Getafe zdobył gola, który był bliźniaczo podobny do bramki, jaką zdobył "Boski Diego" w ćwierćfinale MŚ 1986 roku przeciwko Anglii, kiedy to przebiegł ponad 60 metrów, mijając 6 zawodników rywala i umieścił piłkę w bramce. W sezonie 2006/2007 zaliczył ostatecznie 14 trafień.

Kolejne 2 sezony to kolejne popisy Messiego, Argentyńczyk zdobywał gola za golem. Swój setny występ w barwach Barcelony zaliczył 27 lutego 2008 roku przeciwko Valencii. Po odejściu z klubu Brazylijczyka Ronaldinho, Messi przejął koszulkę z numerem 10.

Podczas gali FIFA na początku 2009 roku został wybrany drugim najlepszym zawodnikiem świata. Bramka strzelona przez Leo na 2:0 w meczu z Racingiem Santander była jednocześnie 5000 bramką „Barcy” w historii jej występów w lidze. W 28 kolejce sezonu 2008/2009 strzelił swego 30 gola w sezonie(biorąc pod uwagę wszystkie rozgrywki), a 8 kwietnia 2009 roku strzelił 2 bramki Bayernowi Monachium, dzięki czemu ustanowił swój rekord bramek strzelonych w jednym sezonie Ligi Mistrzów - miał ich na koncie 9. Potwierdzenie dominacji Barcelony w tym sezonie to wygrana nad Realem Madryt aż 6:2, gdzie Argentyńczyk strzelił 2 gole. Messi został królem strzelców, a Barcelona zdobyła potrójną koronę zdobywając Ligę Mistrzów, wygrywając ligę i Copa del Rey.

Przed rozpoczęciem sezonu 2009/2010 przedłużył kontrakt z hiszpańskim klubem, dzięki temu został najlepiej zarabiającym piłkarzem w Primera Division, z zarobkami na poziomie 9,5 miliona euro rocznie. Drużyna z Katalonii rozpoczęła zmagania od zdobycia Superpucharu Europy po pokonaniu Szachtara Donieck 1:0. Następnym trofeum zdobytym przez Messiego i spółkę było Klubowe Mistrzostwo Świata, gdzie pokonali w finale Estudiantes La Plata 2:1. Kilka tygodni później w meczu z Sevillą zdobył swego 100 gola w barwach klubu. Podczas czterech kolejnych meczów ligowych Messi zdobył aż 9 bramek, a Barcelona wygrywała z każdym. Cel piłkarzy, jakim było wygranie po raz drugi z rzędu Ligi Mistrzów, okazał się jednak niemożliwy do zrealizowania. Barcelona przegrała w półfinale dwumecz z Interem Mediolan(1:3 i 1:0), lecz mimo to Messi został królem strzelców tych rozgrywek, z 8 trafieniami. Na pocieszenie Barcelona zdobyła Mistrzostwo Hiszpanii z niewyobrażalną liczbą 99 punktów w 38 spotkaniach, a Messi zdobył koronę króla strzelców. Za występy w tym roku Messi otrzymał również Złotego Buta.

Kolejny sezon to kolejne fenomenalne występy Messiego i triumfy jego drużyny w najważniejszych rozgrywkach. Zdobył Mistrzostwo Hiszpanii, wyprzedzając swego odwiecznego rywala Real Madryt, pokonując go w meczy jesiennym aż 5:0. Barcelona z Messim była także nie do powstrzymania w Lidze Mistrzów, gdzie dotarła do finału pokonując w nim Manchester United 3:1. Messi zdobył jednego z goli i został wybrany najlepszym piłkarzem finału, oraz z 12 trafieniami Królem Strzelców tych rozgrywek.

Bicie rekordów

Sezon 2011/2012 biorąc pod uwagę bramki, był najbardziej zdominowanym przez jednego piłkarza, i najbardziej rekordowym sezonem w historii futbolu. Na początek Lionel Messi wywalczył trzeci z rzędy Superpuchar Hiszpanii, pokonując Real Madryt. Pokonując FC Porto klub Messiego zdobył także Superpuchar Europy. Argentyńczyk strzelił bramkę i został wybrany najlepszym graczem spotkania. Messi strzelał bramkę za bramką zarówno w lidze hiszpańskiej jak i Lidze Mistrzów, wyprzedzając pod tym względem Laszlo Kubala(194). Po raz drugi raz z rzędu zdobył nagrodzony Złotą Piłką FIFA, wyprzedzając Cristiano Ronaldo. Messi również z tym piłkarzem rywalizował o koronę króla strzelców, strzelając ostatecznie bagatela 50 goli w 37 meczach ligowych, a w ogółem w barwach klubu 73 bramki w 60 meczach, co stanowi rekord wszech czasów Ligi Hiszpańskiej. Ale to nie wszystko, Argentyńczyk w Lidze Mistrzów pobił aż trzy rekordy; rekord ilości bramek Cesara Rodrigueza(232), rekord zdobytych bramek w jednym sezonie(14), oraz rekord bramek w jednym meczy(5). Niestety tym razem wyczyny niesamowitego Messiego nie do końca przełożyły się na wyniku klubu, Barcelona zajęła drugie miejsce w lidze i odpadła w półfinale ligi mistrzów. Na pocieszenie Messie z kolegami zdobył "Puchar Króla", strzelając w finale bramkę.

Reprezentacja

Pierwszym występem Argentyńczyka w juniorskich barwach narodowych było spotkanie z rówieśnikami z Paragwaju w 2004 roku. Już rok później wraz z kolegami cieszył się ze zdobycia Młodzieżowego Mistrzostwa Świata w Holandii. Leo został uznany za najlepszego zawodnika turnieju oraz został jego najskuteczniejszym zawodnikiem. 17 sierpnia 2005 roku zagrał w pierwszym meczu w seniorskiej reprezentacji przeciwko Węgrom. Jego debiut trwał... 40 sekund, bowiem tyle czasu wystarczyło, by za faul na rywalu sędzia pokazał mu czerwoną kartkę. W 2006 roku zawodnik dostał powołanie na MŚ w Niemczech, gdzie pierwszy mecz zagrał przeciwko drużynie Wybrzeża Kości Słoniowej.

Dzięki bramce zdobytej z Serbią i Czarnogórą został najmłodszym strzelcem tego turnieju. Przegrany mecz ćwierćfinałowy z Niemcami przesiedział na ławce rezerwowych.

W 2007 roku został najmłodszym zawodnikiem turnieju Copa America. Pierwszego gola w historii swoich występów w tym turnieju strzelił w ćwierćfinale z Peru, wygranym przez Argentynę 4:0. W półfinale z Meksykiem znów wpisał się na listę strzelców, a Argentyńczycy wygrali 3:0. Finał w wykonaniu Argentyny był kompletnie nieudany-przegrała ona z Brazylią aż 0:3

Kolejnym udanym turniejem Messiego były Igrzyska Olimpijskie w 2008 roku- strzelił gole w meczach z Wybrzeżem Kości Słoniowej oraz Holandią, a w finałowym meczu z Nigerią zaliczył asystę przy jedynej bramce spotkania, strzelonej przez Di Marię.

W Mistrzostwach Świata 2010 występował już jako jeden z najlepszych piłkarzy świata, lecz Argentyńczycy dotarli jedynie do ćwierćfinału, gdzie doznali sromotnej klęski z Niemcami, przegrywając 0:4.

Na Mistrzostwach Ameryki Południowej(Copa America) odbywających się w 2011 roku, Messi nie zachwycał, Argentyna odpadła w ćwierćfinale z Urugwajem.
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Śro 17:38, 30 Paź 2013    Temat postu: Back to top
Ronaldo Luis Nazario de Lima

Data i miejsce urodzenia: 18.09.1976, Rio de Janeiro
Narodowość: Brazylia
Pozycja na boisku: Napastnik
Największe osiągnięcia:

    - Mistrz Świata - 1994(USA), 2006(Niemcy)
    - Wicemistrz Świata - 1998(Francja)
    - 2-krotny zwycięzca Copa America(Mistrzostwo Ameryki Płd.) - 1997, 1999
    - Zdobywca Pucharu Konfederacji - 1997
    - Zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharu - 1997(FC Barcelona)
    - Zdobywca Pucharu UEFA - 1998(Inter Mediolan)
    - Zdobywca Pucharu Interkontynentalnego - 2002(Real Madryt)
    - 2-krotny zdobywca Złotej Piłki France Football - 1997, 2002, oraz drugi w 1996 r. i trzeci w 1998 r.
    - 3-krotny Najlepszy Piłkarz FIFA - 1996, 1997, 2002, oraz drugi w 1998 r. i trzeci w 2003 r.
    - 3-krotny Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 1996, 1997, 2002
    - Król strzelców MŚ w 2002 r.
    - Najlepszy Piłkarz MŚ w 1998 r.
    - Mistrz Brazylii(Corinthians) - 2009
    - 2-krotny Mistrz Hiszpanii(Real Madryt) - 2003, 2007
    - Zdobywca Pucharu Hiszpanii - 1997(FC Barcelona),
    - Zdobywca Pucharu Holandii(PSV Eindhoven) - 1996
    - 2-krotny zdobywca Pucharu Brazylii
    - Król strzelców Ligi Holenderskiej(PSV) - 1995 r.
    - 2-krotny Król strzelców Ligi Hiszpańskiej - 1997(FC Barcelona), 2004(Real Madryt)
    - Złoty But dla najlepszego strzelca w Europie - 1997
    - Najlepszy Piłkarz Ligi Włoskiej - 1998
    - Sportowiec Roku według BBC - 2002
    - Sportowy Powrót Roku - 2002
    - "11" wszech czasów według France Football - 2007
    - Najlepszy strzelec MŚ w historii - 15 goli na trzech MŚ
    - Zdobywca 62 goli w 97 meczach dla reprezentacji Brazylii(Rekord)
    - Ogółem Zdobywca 309 goli w 440 meczach seniorskich


Ronaldo Luís Nazário de Lima urodził się 22 września 1976 w Rio de Janeiro. Oprócz brazylijskiego posiada także obywatelstwo Hiszpanii.

Największym sukcesem piłkarskim zawodnika jest złoty medal na MŚ 1994 w USA oraz MŚ 2002 i tytuł króla strzelców na tych mistrzostwach.

Kariera klubowa

Cruzeiro

Pierwszym zawodowym klubem Ronaldo, do którego trafił w eiku 16 lat, było Cruzeiro Belo Horizonte. Został przedstawiony kierownictwu drużyny przez Jairzinho -byłego reprezentanta Brazylii. Jairzinho, widząc w piłkarzu wielki talent, wcześniej wykupił Ronaldo z klubu juniorskiego Sao Christovao , za 10 tysięcy dolarów. Cruzeiro z kolei zapłaciło Jairzinho za część praw do Ronaldo 50 tysięcy dolarów. Swój pierwszy oficjalny mecz zagrał 25 maja 1993.

Dobre występy w drużynie juniorów, a także odejście z klubu jednego z napastników spowodowały, że znalazł się na stałe w pierwszym składzie. Niedługo potem miał szansę na pierwszy w karierze tytuł mistrza Brazylii. W finale Recopa 1993 przeciwko Sao Paulo FC doszło do serii rzutów karnych. Ronaldo nie wykorzystał jedenastki, a Cruzeiro przegrało tytuł.

Do historii przeszedł jego wyczyn w spotkaniu z Bahii (7 listopada 1993), w którym 17-letni Ronaldo strzelił 5 z 6 goli dla swojego klubu. Jest 6. graczem w historii rozgrywek o mistrzostwo Brazylii, który dokonał podobnego wyczynu (rekord został pobity w 1997 roku przez Edmundo, który zdobył 6 bramek w jednym meczu).

Kilka dni po wspaniałym wyczynie otrzymał pierwsze powołanie do reprezentacji, na mecz z Niemcami, w którym jeszcze nie zagrał. To powołanie Ronaldo zawdzięczał też występom w Supercopa 1993, tu w 4 spotkaniach zdobył 8 bramek. Kibice okrzyknęli go przydomkiem "Matador Azul" (Niebieski Zabójca, od koloru strojów klubu w którym grał), a słowo "matador", oznaczające niezwykle skutecznego napastnika, weszło do kanonu słownictwa brazylijskich komentatorów.

W mistrzostwach stanu Minas Gerais (Campeonato Mineiro), dalej imponował swoją znakomitą skutecznością. W 18 meczach tych mistrzostw zdobył 22 gole, zostając królem strzelców, jego Cruzeiro zdobyło tytuł.

23 marca 1994 w meczu przeciwko Argentynie, wygranym przez Brazylię 2-0 Ronaldo zadebiutował w reprezentacji. W drużynie był już Ronaldo, stąd nasz bohater otrzymał przydomek „Ronaldinho“. W następnym meczu, rozegranym 4 maja przeciwko Islandii, strzelił swoją pierwszą bramkę. Cruzeiro już w kwietniu wykupiło za milion dolarów resztę praw do piłkarza. Ronaldo wziął zaś udział w Copa Libertadores 1994. Rozegrał w nim 8 meczów i strzelił 2 gole. Jego drużyna odpadła w 1/8 finału z chilijskim Unión Española. Ronaldo utkwił w pamięci kibiców dzięki bramce strzelonej Boca Juniors, kiedy przeszedł z piłką prawie połowę boiska mijając argentyńskich zawodników.

Ronaldo został powołany na Mistrzostwa Świata 1994, nie jednak na nich ani jednego meczu.

PSV Eindhoven zapłacił za niego 6 milionów dolarów i Ronaldo znalazł się w Europie. Został najdroższym piłkarzem wytransferowanym z brazylijskiego klubu za granicę.

Ronaldo grając w Cruzeiro rozegrał 44 spotkania i strzelił w nich 44 gole, zdobył tytuł króla strzelców Campeonato Mineiro, które jego zespół wygrał, oraz Supercopa Libertadores, został też wicekrólem Campeonato Brasileiro.


PSV

PSV zapłaciło za piłkarza 6 milionów dolarów. W swoim debiutanckim sezonie gry dla nowego klubu, rozegrał w I lidze 33 mecze i strzelił 30 goli. Został królem strzelców i pierwszym od siedmiu lat zawodnikiem, któremu udało się zdobyć przynajmniej 30 bramek. Również w tym sezonie Brazylijczyk zaliczył debiut w europejskich pucharach. W spotkaniu przeciwko Bayerowi Leverkusen strzelił trzy gole, niestety PSV odpadło. W całym sezonie Ronaldo wystąpił w 36 meczach i strzelił 35 bramek. Na początku nowego sezonu Il Fenomeno doznał pierwszej kontuzji w karierze - pęknięcia kości goleniowej. Ale mógł grać już w rundzie wiosennej, w której w 13 meczach strzelił 12 bramek. W całym sezonie wyszedł na boisko 21 razy i zdobył 19 goi. Następnym klubem Brazylijczyka była FC Barcelona, która wydała na transfer 19 milionów dolarów.


FC Barcelona

Jeden sezon spędzony w Barcelonie był prawdopodobnie jego najlepszym w całej karierze. Tylko w samej Primera División w 37 spotkaniach dobył 34 gole. Rok 1996 zwieńczył tytuł najlepszego piłkarza świata według plebiscytów FIFA i World Soccer Magazine. Był też drugi w najważniejszym plebiscycie o Złotą Piłkę. W całym sezonie 1996/1997 Ronaldo strzelił aż 47 goli w 49 meczach, zdobył Superpuchar Hiszpanii, Puchar Króla i Puchar Zdobywców Pucharów. Po tym sezonie trafił do Interu Mediolan, za kwotę 27 milionów dolarów za zerwanie kontraktu z Barceloną oraz 53 miliony dolarów za sam transfer.

Inter Mediolan

Pierwszy sezon w nowym klubie był dla Ronaldo był bardzo dobry. Świadczy o tym zdobycie wicemistrzostwa Serie A, zdobycie Pucharu UEFA, tytuł wicekróla strzelców Serie A z 25 golami na koncie, w całym sezonie w 47 meczach strzelił 34 bramki. Pod koniec 1997 roku wygrał wszystkie najważniejsze plebiscyty na najlepszego piłkarza świata. Następny sezon zmarnowały piłkarzowi kontuzje (29 spotkań i 15 bramek). Powszechnie uchodził za najlepszego piłkarza świata, a lata 1996 - 1998 uznaje się za najbardziej zdominowane przez jedengo piłkarza w historii futbolu. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 Ronaldo przytrafiła mu się bardzo groźna kontuzja zerwania więzadeł krzyżowych w prawym kolanie. W Interze piłkarz rozegrał 99 spotkań i strzelił 59 goli. Po Mistrzostwach Świata trafił do Realu Madryt za 45 milionów euro.

Real Madryt

Kontuzje odwlokły jego debiut w Realu do października, wszedł na ostatnie 30 minut w ramach 4. kolejki w meczu przeciwko Deportivo Alaves. Strzelił dwa gole. Ronaldo nie potrafił strzelić gola przez ponad miesiąc i po raz pierwszy zaczęto mówić o jego nadwadze. W grudniu otrzymał też wiele nagród dla najlepszego piłkarza świata. Po raz trzeci wygrał plebiscyt World Soccer Magazine, jako pierwszy piłkarz w historii oraz został piłkarzem roku FIFA. co także stanowi rekord, rok później wyrównany przez Zinedine Zidane. Ronaldo drugi raz dobył Złotą Piłka i otrzymał Złoty but dla króla strzelców Mistrzostw Świata, W tym samym roku Ronaldo wygrywa też jako trzeci piłkarz w historii - po Eusébio i Pelé plebiscyt na najlepszego sportowca świata według BBC Sports (Personality of the Year). W tym samym sezonie zostaje Mistrzem Hiszpanii i awansuje do półfinału Ligi Mistrzów. Zdobywa też Superpuchar Hiszpanii. W następnym sezonie Real zajął 4 miejsce w tych rozgrywkach, wygrała je zaś Valencia z 7 punktami przewagi nad Realem. Ronaldo został jednak królem strzelców z 24 golami w 32 meczach. Aż do sezonu 2006/2007 Real osiągał bardzo słabe wyniki. Brazylijczyk popadł w konflikt z nowym trenerem Fabio Capello i był tylko rezerwowym. W zimie przeszedł do Milanu za 7,5 miliona euro i w bardzo niewielkim stopniu pomógł Realowi zdobyć tytuł Mistrza Hiszpanii. Łącznie w Realu Ronaldo strzelił 104 gole w 177 meczach, zdobył Puchar Interkontynentalny, Superpuchar Hiszpanii i dwukrotnie mistrzostwo.

AC Milan

Do Milanu Ronaldo przeszedł w 2007 roku. W drugim meczu w jego barwach, ze Sieną, strzelił swoje pierwsze bramki dla Milanu. Zaliczył też jedną asystę W tym sezonie wystąpił w 13 meczach i strzelił w nich 7 goli. Zdobył także Superpuchar Europy i Klubowe Mistrzostwa Świata. W sezonie 2007/2008 w spotkaniu z Livorno odniósł groźną kontuzję, która zmusiła go do rozwiązania kontraktu. Łącznie w Milanie rozegrał 20 meczów i strzelił w nich 9 goli. Występował tylko w meczach ligowych.

Corinthians Sao Paulo

Początkowo Ronaldo lecząc kontuzję trenował z Flamengo Rio de Janeiro, jednak 9 grudnia 2008 roku podpisał roczny kontrakt z ligowym rywalem tego klubu - Corinthians São Paulo. . Pierwszego gola dla swojej nowej drużyny strzelił cztery dni później, w meczu przeciwko Palmeiras São Paulo. Do dziś w barwach Corinthians Sao Paulo wystąpił w 38 meczach strzelając w nich 23 gole. W ramach Campeonato rozegrał 10 spotkań i zdobył 8 bramek zostając najlepszym piłkarzem tych rozgrywek, 8 spotkań i 3 bramki w rozgrywkach o Puchar Brazylii i 20 spotkań z 12 bramkami w rozgrywkach ligowych Campeonato Brasileiro.

W 2007 roku w sondzie magazynu France Football Ronaldo został zaliczony do najlepszej jedenastki w historii futbolu.

W tym samym roku Statystycy i historycy piłkarscy IFFHS umieścili go na drugim miejscu najlepszych piłkarzy wszech czasów, tuż za innym Brazylijczykiem Pele.

Kariera reprezentacyjna

Ronaldo w reprezentacji swojego kraju zadebiutował w dniu 23 marca 1994 roku. Był to mecz towarzyski przeciwko Argentynie, a Ronaldo pojawił się na boisku na ostatnie 10 minut. Jego pierwsze mistrzostwa to mundial w USA w 1994 roku. Co prawda jeszcze w żadnym meczu nie wystąpił, ale został od razu złotym medalistą. W 1995 zdobył srebro Copa America odbywającego się w Urugwaju. Na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie Brazylia zdobyła trzecie miejsce, a Ronaldo w meczu o brąz strzelił jedną z bramek. W następnym sezonie Il Fenomeno na Copa America w Boliwii strzelił tam pięć goli w 6 spotkaniach i został tym samym, wicekrólem strzelców i najlepszym piłkarzem całego turnieju, a Brazylia została złotym medalistą. We francuskim mundialu w 1998 roku Ronaldo strzelił 4 gole i zaliczył trzy asysty. Przed meczem finałowym, w którym Brazylia ulegała gospodarzom turnieju aż 3:0 przeżył napad padaczki. Cztery lata później na Mistrzostwach Świata w Korei i Japonii, Ronaldo zdobył złoto oraz tytuł króla strzelców mundialu. W finale dwa razy pokonał niemieckiego bramkarza.


34-letni gwiazdor kończy wieloletnią karierę, mając na koncie dwa tytuły mistrza świata i trzy nagrody dla najlepszego piłkarza roku w rankingu FIFA (1996, 1997, 2002). Początkowo Ronaldo miał rozstać się z piłką dopiero po zakończeniu trwającego w Brazylii sezonu ligowego, ale jego klub, Corinthians wcześniej odpadł z Copa Libertadores, co przyspieszyło decyzję "Il Fenomeno". - Chciałem grać dalej, ale już nie mogę. Myślę o jakiejś akcji, a potem nie mogę jej przeprowadzić tak jak bym chciał. Przyszedł na mnie czas - powiedział Brazylijczyk.


Ronaldo zdecydował się zakończyć karierę w Corinthiansie po serii słabych występów. - Nie mogę już grać. Bardzo chciałem, ale nie mogę. Boję się, że wyjdę na boisko i ciało odmówi mi posłuszeństwa. To już czas, by odejść. Kiedyś powiedział swojej mamie: "Mamo spokojnie będę najlepszy na świecie i pomogę całej rodzinie".
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Nie 17:13, 10 Lis 2013    Temat postu: Back to top
Luis Figo


Data i miejsce urodzenia: 04.11.1972, Almada
Narodowość: Portugalia
Pozycja na boisku: Pomocnik
Największe osiągnięcia:

    - Wicemistrz Europy - 2004 r.(Portugalia)
    - Półfinalista MŚ w 2006 r.(Niemcy)
    - Zdobywca Pucharu Europy(Real Madryt) - 2002
    - Zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharu(FC Barcelona) - 1997
    - 2-krotny zdobywca Superpucharu Europy- 1997(FC Barcelona), 2002(Real Madryt)
    - Zdobywca Pucharu Interkontynentalnego(Real Madryt) - 2002
    - 4-krotny Mistrz Hiszpanii - 1998, 1999(FC Barcelona), 2001, 2003(Real Madryt)
    - 2-krotny zdobywca Pucharu Króla(FC Barcelona) - 1997, 1998
    - 3-krotny zdobywca Superpucharu Hiszpanii - 1996(FC Barcelona), 2001, 2003(Real Madryt)
    - 4-krotny Mistrz Włoch(Inter Mediolan) - 2006, 2007, 2008, 2009
    - Zdobywca Pucharu Włoch(Inter Mediolan) - 2006
    - 3-krotny zdobywca Superpucharu Włoch(Inter Mediolan) - 2005, 2006, 2007
    - Mistrz Świata U-20 - 1991
    - Mistrz Europy U-17 - 1989
    - Zdobywca Złotej Piłki France Football - 2000 r.
    - Najlepszy Piłkarz Świata FIFA - 2001 r.
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 2000 r.
    - Najlepsza jedenastka MŚ w 2006 r.
    - Najlepszy Zagraniczny Piłkarz ligi hiszpańskiej - 1999, 2000, 2001
    - Portugalski Piłkarz Roku - 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000
    - Zdobywca 32 goli w 127 meczach dla reprezentacji Portugalii


Luis Filipe Madeira Caeiro czyli Luis Figo, urodził się 4 listopada 1972 roku, w Almadzie, w Portugalii. Ten portugalski skrzydłowy jest uznawany za jednego z najlepszych graczy swojego pokolenia, nazywanego „ zmarnowanym pokoleniem” Skąd taka nazwa? Tak określa się rocznik Luisa Figo, z którego wywodzili się doskonali piłkarze, którzy to zdobyli Mistrzostwo Świata i Europy jako juniorzy, ale jednak nie potrafili osiągnąć najważniejszych dla zawodników sukcesów, takich jak zwycięstwa na Mundialach.

Początki

Luis Figo jako 10 -latek rozpoczął treningi w Sporting CP, znanym klubie piłkarskim z Lizbony. Spędził tam pierwszy etap swojej kariery, który przypadł na lata 1989- 1995. Podczas występów w jednym z najpopularniejszych portugalskich klubów, zaprezentował się przed kibicami podczas 169 występów, w których zdobył w sumie 20 bramek.

Podczas ostatniego roku pobytu w Sporting CP, wpłynęły dwie oferty klubów chętnych do zakupu portugalskiego skrzydłowego. Były to kluby włoskie ,uznawane za jedne z najlepszych. Mianowicie mowa tutaj o AC Parma i Juventus Turyn. Luis Figo nie umiał się zdecydować na to, które barwy chce reprezentować. Zrobił więc rzecz niedozwoloną w środowisku piłkarskim, i podpisał kontrakty zarówno z AC Parma jak i z Juventusem Turyn. Nie mogło się obejść bez konsekwencji nieprzemyślanej decyzji. Za karę został wydany zakaz gry w Serie A na kilka lat.

FC Barcelona

Mogłoby się wydawać, że decyzja wydana przez władze zakończy karierę doskonale zapowiadającego się zawodnika. Jednak okazało się że los sprzyja Luisowi Figo. Bowiem zakaz gry na Półwyspie Apenińskim wykorzystał gigant piłki nożnej, czyli FC Barcelona. Luis Figo został zakupiony przez Katalończyków i jego kariera ponownie nabrała rozpędu. Szybko stał się gwiazdą wśród kolegów z zespołu, awansował również na miano kapitana FC Barcelony. W stolicy Katalonii spędził w sumie 5 sezonów, od 1995 roku do 2000. Czarował kibiców swoimi umiejętnościami na boisku podczas 249 meczy, w których 47 razy doprowadzał bramkarzy przeciwników do rozpaczy, celnie umieszczając piłkę w siatce. Był zawodnikiem ubóstwianym przez wszystkich Katalończyków. Jednak w 2000 roku został zawodnikiem najbardziej znienawidzonym. Wszystko za sprawą transferu do największego, odwiecznego rywala FC Barcelony czyli Realu Madryt. Za kwotę 56 milionów dolarów, dotychczasowy ulubieniec mieszkańców Barcelony przeszedł do wroga. Tej zdrady nigdy nie wybaczyli mu kibice Barcy, zapominając o triumfach jakie świecił w barwach Katalończyków.

Real Madryt

W Realu Madryt równie szybko zyskał popularność, zarówno wśród kibiców, jak i działaczy i kolegów z zespołu. U „ Królewskich” spędził pięć sezonów, od 2000 do 2005 roku. Wystąpił w 241 meczach, które naznaczył 55 zdobytymi golami. Okres , spędzony w Realu Madryt był niewątpliwie najjaśniejszym w karierze Portugalczyka. Świecił wtedy triumfy w Lidze Mistrzów, został również uhonorowany Złotą Piłką, oraz tytułem Najlepszego Piłkarza Świata.

Inter Mediolan

W 2005 roku zakończył współpracę z Realem Madryt i przywdział barwy klubu Inter Mediolan.

Był to ostatni klub, w którym zdolny Portugalczyk występował. Od 2005 roku, do 31 mają 2009, kiedy to w 42 minucie spotkania, Luis Figo oficjalnie zakończył karierę sportową, zdobył dla Interu 10 bramek, zdobytych w trakcie 130 spotkań. Podczas współpracy z Mediolanem, wraz z zespołem zdobył 4- krotnie Mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch oraz trzykrotnie Superpuchar Włoch . Było to ogromne osiągnięcie, gdyż przed przejściem Figo do Interu, zespół ten na nadmiar sukcesów nie mógł narzekać. Złą passe odmieniło pojawienie się uzdolnionego Portugalczyka.

Łącznie w całej karierze Luis Figo wystąpił w 789 meczach klubowych, zdobywając w nich 132 bramki.

Reprezentacja Portugalii

Jednak jego kariera to nie tylko zmagania najlepszych klubów , ale również występy w reprezentacji Portugalii, której przez długi czas był podporą. Występował w niej od 1991 roku do 2006. Został wybrany jako reprezentacyjny skrzydłowy Portugalii do 127 spotkań, podczas których zdobył dla swojego kraju 32 bramki. Jak już wspomniano powyżej, nie udało się zdobyć mundialowych tytułów, jednak reprezentacja Portugalii, z Luisem Figo wywalczyła w 2004 roku srebrny medal Mistrzostw Europy. Mowa tutaj oczywiście o występach w reprezentacji seniorów. Jeżeli chodzi o reprezentacje Portugalii juniorów, także tutaj Luis Figo zaistniał jako młody zawodnik. Wraz z kolegami z młodzieżowej reprezentacji kraju zdobył Mistrzostwo Europy U-16 w 1989 oraz w 1991 Mistrzostwo Świata U-20.

Po zakończeniu kariery

Luis Figo to nie tylko fenomenalnej klasy piłkarz, ale również zdolny biznesmen i filantrop.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej, bardzo szybko otrzymał propozycję współpracy z Interu Mediolan. Został tam zatrudniony jako jeden z dyrektorów. Wpływ na to miały niewątpliwie doskonałe występy Portugalczyka na murawie, jak również znajomość klubu od podszewki.

Oprócz pracy w Interze, Luis Figo duży nacisk kładzie na działalność charytatywną. Jest Ambasadorem Dobrej Woli UNICEF, oraz założycielem własnej fundacji. Nosi ona nazwę „ Luis Figo” i jej głównym założeniem jest propagowanie sportu wśród dzieci i młodzieży. Mowa tutaj o młodych adeptach piłki nożnej, wywodzących się z biedniejszych dzielnic całej Portugalii. Były piłkarz, rozpoczął działalność charytatywną w 2003 roku, chcąc w ten sposób wyrównać szanse wszystkich dzieci na możliwość uprawiania sportu, bez względu na stan majątkowych czy pochodzenie. Działalność Fundacji skupia się na organizowaniu meczy charytatywnych, z których dochód przeznaczany jest na realizację założeń statutowych. Organizowane są również rozgrywki o puchar „ Luis Figo”. Do zadań pracowników Fundacji należy również prowadzenie programu „ Dobrze zapowiadający się”, który polega na wyszukiwaniu perełek piłki nożnej wśród dzieci znajdujących się pod skrzydłami fundacji.

Poza sportem

Prywatnie Luis Figo jest szczęśliwym mężem i ojcem trzech córek. Ma szerokie zainteresowania, które nie skupiają się tylko wokół piłki nożnej. Często i chętnie bierze udział w sesjach zdjęciowych, wraz z żoną, która jest modelką. Jeden z najlepszych zawodników przełomu wieków lubi grę w golfa i surfowanie w sieci. Jest również zagorzałym fanem kina i teatru. Co dziwne w tym środowisku, piłkarz stroni od alkoholu, nad niego przedkładając mleko, wodę i coca- cole. Jest również zagorzałym przeciwnikiem narkotyków w każdej postaci, oraz przemocy. Niejednokrotnie wypowiadał się krytycznie na temat wojen. Oprócz organizowania meczy charytatywnych, często sam chętnie bierze w nich udział, aby wspomóc ważne jego zdaniem kwestie poruszane przez różne fundacje i stowarzyszenia. Podobno marzeniem byłego skrzydłowego jest otworzenie i prowadzenie własnego hotelu. Początki już zostały zrobione, gdyż Luis Figo jest właścicielem restauracji serwującej kuchnię wschodnią. Nic dziwnego, że właśnie taką, skoro jego ulubionym daniem jest kurczak i kaczka z ryżem. Luis Figo doczekał się również trzech książek o swojej osobie.

Jak widać, mimo ogromnego sukcesu jaki odniósł na murawach całej Europy, Luis Figo pozostał normalnym człowiekiem, który doskonale potrafił się odnaleźć po zakończeniu kariery sportowej.
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Czw 17:10, 12 Gru 2013    Temat postu: Back to top
Zinedine Zidane

Data i miejsce urodzenia: 23.06.1972, Marsylia
Narodowość: Francja
Pozycja na boisku: Pomocnik
Największe osiągnięcia:

    - Mistrz Świata z 1998 r(Francja)
    - Wicemistrz Świata z 2006 r.(Niemcy)
    - Mistrz Europy z 2000 r.(Belgia i Holandia)
    - Zdobywca Pucharu Europy(Real Madryt) - 2002
    - 2-krotny zdobywca Superpucharu Europy - 1996(Juventus), 2002(Real Madryt)
    - 2-krotny zdobywca Pucharu Interkontynentalnego - 1996(Juventus), 2002(Real Madryt)
    - 2-krotny Mistrz Włoch(Juventus) - 1997, 1998
    - 2-krotny zdobywca Superpucharu Włoch - 1997, 1998
    - Mistrz Ligi Hiszpańskiej(Real Madryt) - 2003
    - 2-krotny zdobywca Superpucharu Hiszpanii - 2001, 2003
    - Zdobywca Złotej Piłki France Football - 1998, drugi w 2000 r. oraz trzeci w 1997
    - 3-krotnie Najlepszy Piłkarzem Świata FIFA - 1998, 2000, 2003, drugi w 2006, oraz trzeci w 1997 i 2002 r.
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 1998 r.
    - Najlepszy Zagraniczny Piłkarz Ligi Włoskiej - 1997, 2001
    - Najlepszy Piłkarz Ligi Włoskiej - 2001
    - Piłkarz Roku Ligi Francuskiej - 1996
    - Najlepszy Piłkarz ME - 2000 r.
    - Złota Piłka za Najlepszego gracza MŚ w 2006 r.
    - Najlepszy Francuski Piłkarz 0 1998, 2002
    - 3- krotnie w "11" roku UEFA - 2001, 2002, 2003
    - Zwycięzca w sondzie UEFA na Najlepszego Europejskiego Piłkarza ostatnich 50 lat - 2004
    - Zdobywca 31 goli w 108 meczach dla reprezentacji Francji
    - Ogółem zdobywca 126 goli w 614 meczach seniorskich


Zinedine Yazid Zidane urodził się 23 czerwca 1972 roku w Marsylii, występował na pozycji pomocnika, nosząc przydomek "Zizou". 108–krotny reprezentował swój kraj, zdobywając Mistrzostwo Świata 1998 roku oraz Mistrzostwo Europy dwa lata później. Był laureatem plebiscytu Złota Piłka w 1998 roku, wybrano go także najlepszym zawodnikiem Mistrzostw Świata 2006, w których był finalistą. Mistrz rozgrywania akcji o bajecznej technice.

Grał w klubach: AS Cannes, Girondins Bordeaux, Juventusie Turyn oraz Realu Madryt, z którym w 2002 roku wygrał Ligę Mistrzów. Trzy razy był wybierany Piłkarzem Roku FIFA, raz okrzyknięto go najlepszym zawodnikiem w Europie. W 2004 znalazł się na liście stu najlepszych żyjących piłkarzy na świecie sporządzonej przez Pele.

Piłkarską karierę zawodnik zakończył w 2006 roku po mistrzostwach świata.

Kariera klubowa

Początki kariery i pobyt w AS Cannes

Zinedine Zidane przygodę z futbolem rozpoczął już w 1982 roku kiedy dołączył do szkółki juniorów klubu US Saint-Henri, jego stadion znajdował się bowiem w jednej z dzielnic Marsylii, w której mieszkał. Potem Zidane trenował w juniorskich zespołach SO Septèmes-les-Vallons. W wieku czternastu lat wyruszył na nabór do ligi juniorów, gdzie został zauważony przez skauta AS Cannes. W wieku 17 lat zadebiutował w dorosłej kadrze tej drużyny. 8 lutego 1991 roku zdobył pierwszą bramkę. W pierwszym sezonie w zespole z Cannes Zidane wystąpił w dwóch ligowych spotkaniach, w następnym sezonie nie pojawił się już ani razu na boisku. W kolejnym (1990/1991) był już podstawowym zawodnikiem zespołu. W wieku 20 lat, ze zdobyczą pięciu bramek, został jednym z najlepszych strzelców drużyny.

Bordeaux

Latem 1992 roku przeniósł się do Girondins Bordeaux. Tam od razu był podstawowym graczem zespołu. W pierwszym sezonie zdobył 10 bramek. W 1995 roku zdobył Puchar Intertoto, a w 1996 roku dotarł do aż do finału Pucharu UEFA. W 1995 roku chęć pozyskania Zidane'a wyraził trener Blackburn Rovers Kenny Dalglish.

Juventus

W czerwcu 1996 roku Zidane stał się zawodnikiem Juventusu Turyn, który zapłacił za niego trzy miliony funtów. Miał udział w wywalczeniu przez klub mistrzostwa Włoch oraz Pucharu Interkontynentalnego. W sezonie 1996/1997 włoski klub dotarł też do finału Ligi Mistrzów, przegrywając wówczas 3:1 z Borussią Dortmund. W pierwszym roku pobytu w Turynie Zidane wystąpił w 29 meczach i zdobył 5 goli.

Siedem goli w 32 spotkaniach ligi włoskiej, Zidana w kolejnym sezonie pomogło Juventusowi obronić tytuł mistrza Włoch. W Lidze Mistrzów wystąpił trzynaście razy strzelając pięć bramekI dotarł do finału rozgrywek w którym uległ Realowi Madryt. Rozgrywki ligowe w następnym sezonie Juventus zakończył na szóstym miejscu, potem dwa razy z rzędu zdobył drugie miejsce. Dla Juventusu Zidane zagrał 151 meczów w Serie A, strzelając 24 gole. W Lidze Mistrzów w 35 występach zanotował osiem trafień.

Real Madryt

W 2001 za 76 milionów euro Zidane trafił do Realu Madryt, rekord był niepobity aż do 2009 roku. 15 maja 2002 roku w finale Ligi Mistrzów w meczu z Bayerem Leverkusen zdobył bardzo ważną i piękną bramkę strzałem z woleja ustalając wynik na 2:1 i zapewniając Realowi dziewiąty w historii klubu Puchar Europy. W kolejnym sezonie Zidane zdobył Superpuchar Europy, a także Superpuchar Hiszpanii. Po raz trzeci został też Piłkarzem Roku FIFA.

Po nieudanym sezonie zapowiedział zakończenie kariery, ostatnie spotkanie w barwach Realu Madryt rozegrał 7 maja 2006 roku.

Kariera reprezentacyjna

Zidane w młodzieżowych reprezentacjach swojego kraju wystąpił łącznie 30 razy strzelając cztery bramki.

Były piłkarz posiada podwójne obywatelstwo – francuskie i algierskie, był więc uprawniony do gry w reprezentacji Algierii. Pierwszy występ w barwach reprezentacji Francji Zidana miał miejsce 17 sierpnia 1994 roku i był to towarzyski mecz z Czechami. "Zizou" wszedł w 63 minucie i strzelił dwie bramki ratując remis. Aimé Jacquet zaczął na nim opierać grę drużyny narodowej.

W 1998 roku Zidane, razem z reprezentacją Francji wywalczył mistrzostwo świata, sam zaś został wybrany najlepszym piłkarzem finału. Zespół W finale Francja pokonała 3:0 Brazylijczyków. Zidane zobył w tym meczu dwa gole. Wcześniej, w fazie grupowej turnieju, został ukarany czerwoną kartką.

Bardzo udanym turniejem było też Euro 2000, Francuz był jedną z gwiazd. W finałowym meczu dowodzeni przez Zidane Francuzi pokonali po dogrywce Włochów.

W 2002 Mistrzostwa Świata odbywały się w Korei Południowej i Japonii. Zidane wystąpił jedynie w przegranym 0:2 meczu z Danią, z gry we wcześniejszych meczach eliminowała go Kontuzja. Francuzi nawet nie wyszli z grupy.

Mistrzostwa Europy 2004 także wypadły zdecydowanie poniżej oczekiwań. Drużyna Jacques'a Santiniego została wyeliminowana w ćwierćfinale. Ale Zidane rozgrywał dobre mecze.

Koniec kariery i powrót

Po porażce z Grekami na Euro 2004 Zidane postanowił zakończyć reprezentacyjną karierę. Rok później jednak, na prośbę selekcjonera – Raymonda Domenecha "Zizou" powrócił i ponownie został wybrany kapitanem drużyny. Razem z nim do kadry powrócili również Claude Makélélé oraz Lilian Thuram

27 maja 2006 tego samego roku Zidane zaliczył setny występ w reprezentacji Francji.

Mundial 2006

Mistrzostwa Świata 2006 Francuzi rozpoczęli nienajlepiej bo od dwóch remisów.Trzeci mecz z Togo jednak wygrali i wyszli z grupy. W 1/8 finału z Hiszpanią Zidane zaliczył asystę, a także zdobył gola w 92 minucie. W ćwierćfinale Francja pokonała 1:0 z Brazylię, a "Zizou" został wybrany przez FIFA najlepszym zawodnikiem spotkania. Cztery dni później, w półfinałowym pojedynku z Portugalią zdobył jedynego gola, wykorzystując rzut karny.

W Finale Francja trafiła na dobrze dysponowane Włochy, które wcześniej straciły tylko jednego gola. O wszystkim musiała zadecydować dogrywka. W 110 minucie starli się zdobywcy obu goli z regulaminowego czasu gry, w efekcie czego Zidane otrzymał czerwoną kartkę. Włoch obraził siostrę Zidana, czego ten nie wytrzymał i uderzył go głową. Francuzi przegrali w rzutach karnych 5:3. Zidane jednak został wybrany najlepszym zawodnikiem mistrzostw. Po nich zakończył piłkarską karierę[19].

Prezydent Francji – Jacques Chirac nazwał Zidane'a bohaterem narodowym Francji.

W wyniku decyzji FIFA, chcącej wyjaśnić to zdarzenie Materazzi został ukarany karą finansową pięciu tysięcy franków szwajcarskich i zdyskwalifikowany na dwa mecze. Francuz dostał z kolei karę 7,5 tysiąca franków szwajcarskich i zakaz gry w trzech meczach. Ponieważ zakończył karierę w zadośćuczynieniu przez trzy dni wykonywał prace społeczne na rzecz FIFA.

Zidane jest z pochodzenia Kabylem. Jego rodzice w 1953 roku wyemigrowali ze wsi Aguemone w północno-zachodniej Algierii do stolicy Francji, a stamtąd kilka lat później przeprowadzili się do Marsylii. Zidane dorastał w jednej z jej najbiedniejszych dzielnic.

Ostatnio zmieniony przez Adek dnia Czw 17:21, 12 Gru 2013, w całości zmieniany 1 raz
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Nie 19:16, 19 Sty 2014    Temat postu: Back to top
Rivaldo(właśc. Victor Barbosa Ferreira)

Data i miejsce urodzenia: 19.04.1972, Recife
Narodowość: Brazylia
Pozycja na boisku: Napastnik
Największe osiągnięcia:

    - Mistrz Świata z 2002 r. (Korea Płd. i Japonia)
    - Mistrz Ameryki Południowej(Copa America) - 1999
    - Zdobywca Pucharu Konfederacji - 1997
    - Zdobywca Ligi Mistrzów(AC Milan) - 2003
    - 2-krotny zdobywca Superpucharu Europy - 1997(FC Barcelona), 2003(AC Milan)
    - 2-krotny Mistrz Hiszpanii(FC Barcelona) - 1998, 1999
    - Zdobywca Pucharu Hiszpanii(FC Barcelona) - 1998
    - Zdobywca Pucharu i Superpucharu Włoch(AC Milan) - 2003
    - 3-krotny Mistrz Grecji(Olympiakos) - 2005, 2006, 2007
    - 2-krotny zdobywca Pucharu Grecji(Olympiakos) - 2005, 2006
    - Mistrz Brazylii(Palmeiras) - 1994
    - 2-krotny Mistrz Uzbekistanu - 2008, 2009
    - Zdobywca Złotej Piłki France Football - 1999
    - Najlepszy Piłkarz Świata FIFA - 1999, oraz trzeci w 2000 r.
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 1999
    - Najlepszy piłkarz Ligi Hiszpańskiej - 1999
    - Najlepsza jedenastka MŚ 1998 i 2002 r.
    - Zdobywca 34 goli w 74 meczach dla reprezentacji Brazylii


Trudne Początki

Dzieciństwo nie było różowe, gdyż Brazylijczyk wychowywał się w bardzo ubogiej rodzinie. Od najmłodszych lat Rivaldo fascynował się piłką nożną, jednak sytuacja materialna rodziny nie pozwalała nawet na zakup podstawowych atrybutów przyszłego piłkarza. Jednak już wtedy Rivaldo wykazał się konsekwencją w działaniu. Trenował strzały na ulicy, kopiąc co się da. Jako nastolatek postanowił podszkolić swoje umiejętności pod okiem prawdziwych trenerów. Dlatego postanowił się zgłosić do mało znanego klubu piłkarskiego Paulista, gdzie zaczął trenować nabyte samodzielnie umiejętności. W klubie tym przebywał od 1988 do 1991 roku. Czas ten poświęcił na treningi, które jednak nie miały przełożenia na występy, ponieważ Rivaldo w barwach tego klubu nie zagrał żadnego spotkania. Gdy stwierdził, że nadaje się już do występów przed publicznością , zmienił klub. W latach 1991-1992 grał w barwach Santa Cruz. Tam rozegrał 18 spotkań, zdobywając 8 goli. Jednak również nie zagrzał tam długo miejsca, cały czas szukając swojego miejsca w piłce nożnej.

Corinthians

Kolejnym klubem z którym związał się na następny sezon czyli 1992-93, był klub Mogi Mirim. Przez rok rozegrał tam 27 spotkań, dopisując do swojego konta kolejne 9 goli. Jego kariera zaczęła nabierać rozpędu dopiero w 1994 roku, kiedy to rozpoczął treningi w Corinthians Sao Paulo. Można stwierdzić, że ten moment jest początkiem jego profesjonalnej kariery sportowej. W tym klubie zaczął zarabiać przyzwoite pieniądze, które pozwoliły mu rozpocząć życie na wyższym poziomie. Dotychczasowe doświadczenia w poprzednich klubach, podszkoliły jego umiejętności, co było widać w występach, w których brał udział. W barwach Corinthians Sao Paulo rozegrał 41 meczy, w których 17 razy pokonał bramkarzy przeciwników.

Przeprowadzka do Europy i gra w Barcelonie

Po roku Rivaldo postanowił skorzystać z oferty złożonej przez Palmeiras. Pozostał w tym klubie od 1994- 1996 roku. Do jego statystyk doszły 104 rozegrane spotkania, podczas których zdobył kolejne 53 bramki. Jednak w dalszym ciągu nie był to klub jego marzeń. W 1996 roku przeszedł na rok do Deportivo La Coruna. Podczas rozegranych w barwach tego klubu 41 meczach, zdobył 21 goli. I wreszcie nadszedł czas na klub z prawdziwego zdarzenia.

Rivaldo wzbudził zainteresowanie słynnego FC Barcelona. Był to skok w krainę profesjonalnego futbolu z najwyższej możliwej półki, za naprawdę duże pieniądze. Katalończycy zdecydowali się wyłożyć aż 26,7 mln dolarów, aby Rivaldo grał w ich barwach, i tak się właśnie stało. Od 1997 roku do 2002 reprezentował klubowe barwy Barcelony. Zdobył w nich 86 bramek, uzyskanych podczas 159 rozegranych spotkań. Jego domeną były fantastycznie wykonywane rzuty wolne, oraz celne podania do lepiej ustawionych zawodników. Wszystko układało się doskonale do momentu zmiany selekcjonera słynnej Barcy. W momencie gdy stanowisko trenera Katalończyków objął Luis van Gaal, okazało się że w Barcelonie Rivaldo nie ma już czego szukać. Musiał po raz kolejny szukać nowego klubu, który mógłby reprezentować. Na szczęście dla Brazylijczyka, zdążył on już wyrobić sobie renomę wśród środowiska piłkarskiego. Miał więc do wyboru wiele ofert, postanowił jednak dalsza karierę związać z AC Milan. Co prawda, kwota, którą Włosi zapłacili za zdolnego piłkarza nie była powalająca, gdyż wynosił „ tylko” 4,5 mln euro, jednak była to najkorzystniejsza oferta spośród wszystkich, które do Rivaldo spłynęły. Okazało się jednak, że potencjał Rivaldo nie do końca został doceniony. W barwach Milanu wystąpił tylko w 22 spotkaniach, strzelając 5 goli. Większość czasu spędził grzejąc ławkę rezerwowych. Nic więc dziwnego, że taka sytuacja wzbudzała jego niezadowolenie, które często manifestował.

W roku 2003 przeszedł do Cruzeiro Esporte Clube. Był to kolejny klub, w którym nie zagrzał długo miejsca i nie oszukując się wielkich czynów tam nie dokonał. Rozegrał 11 spotkań, popisując się zaledwie dwoma celnymi strzałami. Nie wiadomo jak potoczyłaby się dalej kariera zdolnego, ale nie docenianego Brazylijczyka, gdyby nie propozycja , która spłynęła z greckiego klubu Olympiakos Pireus. Ponownie Rivaldo miał okazję się wykazać. W Grecji spędził klika sezonów, odnosząc wreszcie sukcesy. W latach 2004-2007 w barwach Olympiakosa rozegrał 70 spotkań, 36 razy celnie trafiając do bramki przeciwnika.

Do kolejnej zmiany klubu doszło w 2007 roku, kiedy to zarząd klubu nie wpłacił na fundację Rivaldiego obiecanej kwoty, która miała wspomóc biedne , brazylijskie dzieci. Oliwy do ognia dolała chęć przedłużenia kontraktu z piłkarzem tylko na jeden rok. Rivaldo stwierdził, że współpraca z tym klubem już go nie interesuje i podpisał na dwa lata kontrakt z klubem AEK Ateny. Po wygaśnięciu kontraktu w 2008 roku, po rozegraniu 52 spotkań i zdobyciu 18 bramek, 36- letni wtedy Rivaldo postanowił znowu zmienić barwy. Tym razem skorzystał z oferty uzbeckiego klubu Bunyodkor Taszkent. W jego barwach gra do chwili dzisiejszej.

Według statystyk, na chwile obecna rozegrał tam 53 spotkania, a bilans zdobytych bramek wynosi 33. To tyle na temat osobistych wyników bramkowych Rivaldo .

Do doskonałych osiągnięć strzeleckich można doliczyć również sukcesy drużynowe. Zaliczają się do nich dwukrotne Mistrzostwo Hiszpanii oraz Superpuchar Europy i Puchar Króla zdobyty z FC Barceloną. Podczas współpracy z AC Milan, zdobył Puchar Włoch, tytuł Ligi Mistrzów oraz Superpuchar Europy. Równie istotne tytuły zdobył grając w barwach Olympiakos Pireus. Trzykrotnie sięgnął z nimi po Mistrzostwo Grecji, oraz dwukrotnie po Puchar Grecji. W obecnych barwach zdołał już przyczynić się do podwójnego Mistrzostwa Uzbekistanu oraz zdobycia Pucharu Uzbekistanu. Wielokrotnie został też doceniony jako indywidualny zawodnik. Na jego koncie są takie tytuły jak 4- krotny tytuł Obcokrajowca roku w lidze greckiej, 3- krotny wicekról strzelców Prima Devision, jak również piłkarz roku Prima Devision. Do tego warto doliczyć tytuł króla strzelców Ligi Mistrzów, czy srebrny but mistrzostw świata w 2002 roku. Oprócz tego tytuł piłkarza roku według FIFY, piłkarz roku według World Soccer Magazine, zaliczenie do 100 najlepszych piłkarzy FIFA, oraz nagroda złotej piłki. Jest to doprawdy imponujący dorobek, którym nie każdy piłkarz może się pochwalić.

Reprezentacja

Do tych wszystkich sukcesów warto doliczyć występy w reprezentacji Brazylii. Rivaldo rozegrał tam 86 spotkań i zdobył 36 goli. Udało mu się również wywalczyć srebrny medal na Mistrzostwach Świata we Francji w 1998 roku, oraz złoto podczas Mistrzostwa Świata w Japonii i Korei Południowej w 2002 roku. Rivaldo jak widać ma na swoim koncie mnóstwo sukcesów, zarówno indywidualnych jak i zespołowych. Nic dziwnego, w końcu to piłkarz światowej klasy. Co prawda, nie udało mu się nawiązać długotrwałej współpracy z żadnym z klubów, ale widocznie taki jest jego styl gry. Widocznie polega on na ciągłym próbowaniu nowych rozwiązań, nowych trenerów i nowych kolegów z zespołu. Dzięki temu, ma on grono wiernych kibiców chyba w każdym zakątku świata.
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Nie 19:24, 19 Sty 2014    Temat postu: Back to top
Roberto Baggio

Data i miejsce urodzenia: 18.02.1967, Caldogno
Narodowość: Włochy
Pozycja na boisku: Napastnik
Największe osiągnięcia:

    - Wicemistrz Świata z 1994 r.(USA)
    - Trzecie miejsce na MŚ w 1990 r.(Włochy)
    - Zdobywca Pucharu UEFA(Juventus) - 1993
    - 2-krotny Mistrz Włoch - 1995(Juventus), 1996(AC Milan)
    - Zdobywca Pucharu Włoch(Juventus) - 1995
    - Zdobywca Złotej Piłki France Football - 1993, oraz drugi w 1994
    - Najlepszy Piłkarz Roku FIFA - 1993
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer - 1993
    - Znalazł się w Włoskiej Drużynie Marzeń wszech czasów - 2000
    - Uplasował się na 16 miejscu na najwybitniejszych piłkarzy wszech czasów według World Soccer
    - Znajduje się w jedenastce wszech czasów w klubach Juventus i Brescia
    - Zdobywca 27 goli w 56 występach dla reprezentacji Włoch
    - Zdobywca 9 bramek na trzech MŚ - 1990, 1994, 1998
    - Ogółem zdobywca 245 goli w 544 meczach seniorskich


Roberto Baggio to zdaniem wielu najlepszy włoski piłkarz w historii. Baggio posiadał wrodzony talent, bajecznie prowadził piłkę i balansował ciałem, co pozwalał mu na bezproblemowe mijanie rywali. Świetnie czytał grę, strzelał bramki i wypracowywał je kolegom. Nie był rasowym napastnikiem, często grał ze skrzydła lub brał się za rozgrywanie akcji. Dość drobna budowa ciało, drybling i przyśpieszenia powodowały, że momentami bardzo przypominał Diego Maradonę.

Początki

Początki kariery to rok 1981 i klub Vicenza. W sezonie 1984/1985 razem z zespołem awansował do Serie B, strzelił w nim 12 bramek w 29 meczach. Po roku zadebiutował w Serie A meczem z Sampdorią, który odbył się 21 września 1986 roku. Pierwszego gola zdobył grając przeciw Napoli 10 maja 1987. Przełom nastąpił w sezonie 1987/1988. Baggio zdobył w nim 9 bramek i został powołany na mecz towarzyski Włochów z Holendrami. Miało to miejsce w listopadzie 1988 roku. W następnym sezonie Roberto Baggio osiągnął z Fiorentiną finał Pucharu UEFA, w finale tym doznał porażki z innym zespołem z Italii - Juventusem.
Pierwsze mistrzostwa i przepiękna bramka

W 1990 roku we Włoszech odbywał się mundial, a Baggio znalazł się w kadrze. Niestety nie wystąpił w pierwszych dwóch spotkaniach. Ale w swoim pierwszym występie przeciwko Czechosłowacji, Baggio pokazał błysk geniuszu, zdobywając przepięknego gola, po rajdzie z niemal połowy boiska. Bramka jest uznawana za jedną z najpiękniejszych w historii mistrzostw. Włosi przegrali półfinał z Argentyną po rzutach karnych, jednego z nich skutecznie wykorzystał Baggio. W meczu o trzecie miejsce z Anglią, jednego z goli Baggio sam sobie wypracował(kiedy to wykorzystał moment nieuwagi bramkarza odbierając mu piłkę), rozegra piłkę z kolegą z drużyny, a następnie mijając jednego z obrońców wpakował z bliska piłkę do siatki. Roberto Baggio w ten sposób miał już w dorobku brąz MŚ.

Gra w Juventusie

Po mistrzostwach Roberto przeszedł do Juventusu Turyn. To w tym klubie spędził swoje najlepsze lata stając się legendą piłki nożnej. Strzelał przepiękne gole, mijał rywali jak najwięksi wirtuozi futbolu. W pierwszym sezonie zdobył 14 goli w 33 spotkaniach. W następnym sezonie w 32 meczach Serie A udało mu się strzelić 18 bramek. W sezonie 1992/1993 Baggio sięgnął z Juventusem po Puchar UEFA, w którym to brylował w meczach półfinałowych i finale, strzelając w sumie 5 z 9 bramek dla Juve.. W lidze z kolei osiągnął jeszcze lepszy wynik strzelając 21 goli w 27 spotkaniach. W następnym sezonie zdobył swoją setną bramkę we włoskiej pierwszej lidze. O mistrzostwo ligi było w owym okresie bardzo trudno, a to za sprawą naszpikowanego gwiazdami AC Milanu(van Basten, Gullit, Rijkaard), który praktycznie był bezkonkurencyjny. Ale Juventus z Baggio deptał im po piętach i niemal zawsze odbierał punkty w ligowych spotkaniach. W 1992 i 1994 roku "Juve" kończyło ligę na drugiej pozycji. Uwieńczeniem sukcesów i znakomitej gry było otrzymanie przez Roberto Baggio w 1993 roku "Złotej Piłki" dla najlepszego piłkarza Europy i nagrodę FIFA dla najlepszego Piłkarza Świata. Na zakończenie przygody z Juventusem w 1995 roku wywalczył w końcu Mistrzostwo Włoch.

MŚ w USA i dramat Baggio

Na mundialu w Stanach Zjednoczonych Baggio stanowił o sile włoskiej reprezentacji. Uważany za najlepszego wówczas piłkarza świata Baggio, prezentował się znakomicie i zdobył w tym turnieju pięć goli, a Włosi dotarli aż do finału. Ale łatwo nie było, niezbyt dobry początek turnieju i dogrywka w 1/8 finału z meczu z Nigerią, w którym to do 88 minuty Włosi przegrywali 1:0 i grali w dziesiątkę. Tuż prze końcem Roberto Baggio wykorzystał podanie kolegi i strzelił wyrównującą bramkę. W dogrywce Baggio wykorzystał rzut karny i Włosi byli w ćwierćfinale. Tam spotkali się z drużyną Hiszpanii, i "Boski warkoczyk" ponownie wpisał się na listę strzelców, dając w ostatnich minutach prowadzenie 2:1 i półfinał dla Włoch. Na drodze do finału na przeciw Azzurrich stanęli Bułgarzy z Christo Stoiczkowem w składzie. Bułgarzy byli rewelacją turnieju, ale przewagę od początku mieli Włosi, u których znowu główne skrzypce grał Roberto Baggio. W 20 minucie Baggio przyjął piłkę rzuconą z autu, miną dwóch rywali wzdłuż pola karnego i pięknym technicznym strzałem wkręcił piłkę w dłuższy róg. Pięć minut później było już 2:0, Baggio dostał świetne podanie nad obrońcami Bułgarii, wbiegł w pole karne i strzałem na dłuższy słupek pokonał bramkarza przeciwnej drużyny. Co prawda Stoiczkow jeszcze w pierwszej połowie strzelił bramkę kontaktową, ale to Włosi przeszli do dalej. W finale zmierzyli się z Brazylijczykami, w składzie którym największą gwiazdą był Romario. W regulaminowym czasie żadnemu zespołowi nie udało się strzelić gola, konieczny był konkurs rzutów karnych. Jak się okazał feralny dla Baggio. Podszedł on do piątej serii karnych, wcześniej jego dwaj koledzy przestrzelili i to jego strzał miał zadecydować czy Włosi dalej będą w "grze". Baggio przestrzelił tą jakże ważną jedenastkę i tytuł Mistrzów Świata przypadł "Canarinhos". Nie strzelony karny, zdaniem wielu najlepszego piłkarza owego czasu i całych mistrzostw, stał się jednym z najsłynniejszych i najważniejszych nietrafień w historii piłko nożnej. Mimo, tego, że w dużej mierze dzięki znakomitej grze Baggio w fazie pucharowej, Włosi doszli do finału, a nawet strzelony karny mógł nic nie zmienić, to występ Baggio z MŚ w 1994 r. jest odbierany głównie przez pryzmat niestrzelonego karnego. Ten nieudany strzał zadecydował również, że nadal najlepszy na świecie Baggio nie dostał drugiej Złotej Piłki.

AC Milan

W 1995 wciąż w Juventusie Turyn osiągnął w końcu mistrzostwo Włoch. Kontuzja nie pozwalała mu wejść na maksymalne obroty. W Juventusie pojawiła się nowa gwiazda - Alessandro del Piero, a Baggio musiał wybierać – zostać w drużynie tracąc 1/3 swoich dotychczasowych dochodów, albo odejść. Wybrał drugie rozwiązanie. Zdecydował się na AC Milan, z którym także sięgnął po Mistrzostwo Italii, ale mecz często zaczynał na ławce rezerwowych. Grając w Milanie był również pomijany w powołaniach do reprezentacji Włoch, i wieku 29 lat, być może najlepszy piłkarz w historii Włoch, nie wystąpił na Mistrzostwach Europy w 1996 r. Tą decyzję ówczesnego trenera wytykało większość kibiców i fanów piłki. Zemściło się to na Arrigo Sacchim, gdyż bez Baggio Włosi nie wyszli nawet z grupy.

Przejście do Bolonii i MŚ w 1998

W 1997 r. Roberto Baggio zdecydował się przejść do Bolonii. 22 strzelone gole i nowy trener Azzurrich spowodowały, że Baggio wrócił do łask i znalazł się w kadrze Włoch na Mistrzostwa Świata we Francji w 1998 roku, strzelając w eliminacjach m.in. gola Polakom.Baggio w ataku miał sporą konkurencję, ale z powodu kontuzji Del Piero, wystąpił w pierwszym spotkaniu z Chile u boku Vieri. Baggio już w 10 minucie błysną swoimi umiejętnościami podając z pierwszej piłki do partnera z ataku który znalazł się sam na sam z bramkarzem i strzelił gola. Chilijczycy wyrównali w końcówce pierwszej połowy a na początku drugiej prowadzili już 2:1. Szykowało się na porażkę Italii, ale Baggio w końcówce zagrywał piłkę w pole karne i trafił w rękę obrońce(niektórzy twierdzą, że Baggio zrobił to celowo), sędzia podyktował rzut karny do którego podszedł Roberto. Wykorzystał jedenastkę stając się pierwszym włoskiem piłkarzem w historii, który strzelił gole na trzech MŚ. W drugim meczu zaliczył asystę a parę dni później w meczu z Austrią "Warkoczyk" ponownie wpisał się na listę strzelców zdobywając swoją 9 bramkę we wszystkich mundialach. W pierwszej rundzie fazy pucharowej Włosi pokonali Norwegię i w ćwiercfinale spotkali się z niezwykle silną Francją, z Zidanem w składzie. Mecz zakończył się wynikiem 0:0, a dogrywce się nie zmienił. Lecz o pechu ponownie może powiedzieć Baggio, który chybił o włos w doliczonym czasie(obowiązywało wówczas zasada "złotej bramki"). Do rzutów karnych tym razem podszedł jako i pierwszy, wszyscy wstrzymali oddech obawiając się powtórki z 1994 roku, ale tym razem Baggio pewnie wykorzystał karnego. Gorzej poszło jego kolegom, którzy dwukrotnie spudłowali, co oznaczało pożegnanie się Włoch z turniejem.

Inter Mediolan i Brescia

Po Mistrzostwach Roberto Baggio trafił do mediolańskiego Interu. Baggio podpadł tam w konflikt z trenerem, a drużyna wylądowała w jego pierwszym sezonie w nowym klubie na 8. miejscu. Trudno było mu także rywalizować z najlepszym wówczas napastnikiem świata - Ronaldo. Roberto zmienił klub - w 2000 roku stał się zawodnikiem Brescii. Skazywaną na pożarcie i spadek z pierwszej ligi Brescie, Baggio wywindował na 7 pozycję w tabeli końcowej. W między czasie odrzucił oferty takich gigantów jak Real Madryt, czy Arsenal Londyn, tłumacząc, że chce być ciągle aktywnym piłkarzem i pomóc jeszcze reprezentacji Włoch. Jednak mimo dobrej gry i ku niezadowolenia wielu kibiców, nie dostał powołania na Euro 2000. W Brescii w pierwszym sezonie zajął najwyższe w historii klubu 7. miejsce. Dawało to klubowi możliwość gry w Pucharze Intertoto, w którego finale Brescia w przegrała z Paris Saint Germain. Na kolejne Mistrzostwa Świata również już nie pojechał, nie został powołany przez Giovanniego Trapattoni'ego, który tłumaczył swoją decyzję kontuzją długa przerwą piłkarza po kontuzji. Baggio, w ostatnim meczu w barwach Brescii zmierzył się z Milanem, była to ostatnia kolejka sezonu 2003/2004, zaś Milan świętował swoje 17-te mistrzostwo Włoch. Ostatni mecz w reprezentacji swojego kraju Roberto Baggio zaliczył 28 kwietnia 2004 roku przeciwko Hiszpanom, wystąpił w nim z nr 10 i opaską kapitana, schodząc z boiska został nagrodzony owacją na stojąco.

Podsumowanie

Roberto Baggio chyba nigdy nie osiągnął tego co powinien piłkarz jego klasy, nieszczęsny rzut karny z finale z Brazylią, liczne kontuzje, konflikty i niesłuszne niedoceniane go przez trenerów, spowodowało, że jeden z największych talentów w historii futbolu, nie rozwinął w pełni swoich skrzydeł. Mimo wszystko piłkarz w charakterystycznym kucykiem zapisał się na kartach futbolu jako jeden z najwybitniejszych.

Baggio trzykrotni był wicekrólem strzelców włoskiej Serie A. W lutym 2005, już po zakończeniu zawodowej kariery piłkarskiej wystąpił w meczu charytatywnym na rzecz ofiar azjatyckiego tsunami na Camp Nou w Barcelonie. W marcu 2004 roku Pele umieścił go na liście "FIFA 100" - 100 jego zdaniem najlepszych piłkarzy w historii futbolu. Uplasował się na 16 miejscu w ankiecie World Soccer na najlepszych piłkarzy XX wieku. Jest także w "jedenastce" wszech czasów piłkarzy Włoskich. W głosowaniu internetowym w 2001 roku został wybrany jak "Najbardziej uwielbiamy Włoski Piłkarz".

Baggio ma siedmiu braci i jedną siostrę, będąc katolikiem nawrócił się na buddyzm, do czego nawiązywał jego kucyk. Jest żonaty z Andreiną Fabbi, mają córkę i dwóch synów.
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Pon 10:05, 08 Wrz 2014    Temat postu: Back to top
Marco van Basten

Data i miejsce urodzenia: 31. 10. 1964, Utrecht
Narodowość: Holandia
Pozycja na boisku: Napastnik


    - Mistrz Europy z 1988 roku
    - 3-krotny Mistrz Holandii – 1982, 1983, 1985 (Ajax Amsterdam)
    - Zdobywca Pucharu Holandii – 1983, 1986 (Ajax Amsterdam)
    - Zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów – 1987 (Ajax Amsterdam)
    - 4-krotny Król Strzelców Ligi Holenderskiej
    - 3-krotny Mistrz Włoch – 1988, 1992, 1993 (AC Milan)
    - Zdobywca Superpucharu Włoch – 1988, 1992, 1993
    - 2-krotny Król Strzelców Ligi Włoskiej(AC Milan) – 1990 (19 goli), 1992 (25 goli)
    - 2-krotny zdobywca Pucharu Europy – 1989, 1990 (AC Milan)
    - Zdobywca Superpucharu Europy – 1990 (AC Milan)
    - 2-krotny Zdobywca Pucharu Interkontynentalnego (AC Milan) – 1989, 1990
    - 3-krotny laureat Złotej Piłki France Football – 1988, 1989, 1992
    - Najlepszy Piłkarz FIFA – 1992
    - 2-krotny Najlepszy Piłkarz roku według World Soccer – 1988, 1992
    - Król Strzelców Mistrzostw Europy -1988 (5 goli)
    - Najlepszy Piłkarz Mistrzostw Europy – 1988
    - Najskuteczniejszy piłkarz Pucharu Europy - 1989
    - Zdobywca Złotego Buta – 1986
    - Zdobywca 24 goli dla Reprezentacji Holandii
    - Ogółem zdobywca 218 goli w 280 meczach seniorskich


Początki i kariera w Ajaxie

Marco Van Basten przygodę z piłką nożną rozpoczynał w lokalnych klubach w Utrechcie(Elinkwijk i UVV Utrecht). Jako nastolatek został zauważony przez obserwatorów z Ajaxu Amsterdam i 1981 roku podpisał kontrakt z tym klubem. Zadebiutował w kwietniu 1982 roku w zwycięskim meczu z Nijmegen, w którym to strzelił swego pierwszego gola w barwach tego klubu. Kariera van Bastena rozwijała się szybko, w kolejnym sezonie jak równy z różnym rywalizował o pozycję napastnika ze znakomitym Wimem Kieftem. Gdy ten opuścił klub w 1983 roku, Marco van Basten stał się głównym napastnikiem Ajaxu, mając 19 lat.

Rozpoczął się festiwal bramek w wykonaniu Van Bastena. W sezonie 1983/84 został po raz pierwszy „Królem strzelców” zdobywając 28 goli. Liderem w tym aspekcie był cztery lata z rzędu! Szczeglónie sezon 1986/87 był rekordowy dla van Bastena, gdyż w 26 meczach ligowych zdobył 37 bramek, zdobywając tym samy Złotego Buta dla najskuteczniejszego napastnika w Europie. Grając dla Ajaxu zdobył trzy Mistrzostwa Holandii, dwa Puchary i jeden Super Puchar. W ostatnim sezonie w Amsterdamie wygrał z kolegami Puchar Zdobywców Pucharów, strzelając jedyną bramkę dla przeciwnej drużyny - Lokomotive Lipsk. Dla Ajaxu zdobył 128 goli w 133 meczach. Holenderski piłkarz był na ustach menadżerów największych europejskich potęg.

AC Milan

W 1987 roku ostatecznie przeniósł się do Włoskiego AC Milan, wraz z kolegą z zespołu Frankiem Rijkardem, dołączył do nich również Ruud Gullit. W ten sposób powstało jedne z największych klubowych trio, które siało postrach na stadionach włoskich jak i europejskich. Jednak pierwszy sezon nie do końca był udany dla Holendra, doznał on kontuzji kostki i pauzował przez dłuższy czas rozgrywając tylko 11 meczów ligowych. Mimo tego AC Milan zdobył Mistrzostwo Włoch.
Po wyleczeniu kontuzji i rewelacyjnym występie na wygranych Mistrzostwach Europy w 1988 r., van Basten był największą gwiazdą piłki. Został nagrodzony pierwszą Złotą Piłką. Świetną formę z ME podtrzymał w kolejnym sezonie w Milanie. Wraz z równie utalentowanym Gullitem i Rijkardem zwyciężył Seria A i doszedł do finału Pucharu Europy, gdzie Milan spotkał się z Steauą Bukareszt. Drużyna Sylvio Berlusconiego nie dała szans klubowi z Rumunii, gromiąc rywali 4:0, po dwie bramki strzelili Gullit i van Basten. Kolejnym trofeum był Puchar Interkontynentalny. Van Basten ponownie został laureatem Złotej Piłki.

Bliźniaczy, a nawet lepszy wyczyn w Europejskich rozgrywkach Milan osiągnął w sezonie 1989/1990. Marco van Basten wraz z kolegami zdobył wszystko co się da zdobyć na arenie międzynarodowej; drugi z rzędu Puchar Europy, Puchar Interkontynentalny oraz Superpuchar Europy. Marco został też "Króle strzelców" Serii A z dorobkiem 19 bramek. Nieudane Mistrzostwa Świata spowodowały, że notowania Marco nieco spadły. W 1992 roku van Basten pomógł Milanowi zdobyć wyczekiwane przez kilka lat mistrzostwo kraju. Natomiast w Lidzie Mistrzów, w meczu przeciwko IFK Goteborg, pobił rekord tych rozgrywek strzelając 4 bramki w tym jedną z przepięknej przewrotki. Sezon w Milanie, Holender zakończył z koroną najlepszego strzelca Serii A(25 goli). Dobra połowa sezonu 1992/1993 spowodował, że van Basten ponownie został już trzecią Złotą Piłką, wyrównując rekord Michela Platiniego i Johana Cruyffa.

Niestety co raz bardzie Holendrowi doskwierająca kontuzja kostki i musiał się poddać operacji. Na boisko wrócił na kilka gier przed zakończeniem sezonu. Zagrał w finałowym meczu Ligi Mistrzów z Olympique Marsylia, Milan przegrał 1:0, i jak się okazało był to ostatni występ tego wybitnego zawodnika w Milanie. Kolejne dwa lata w klubie van Basten spędzał na próbie odzyskania pełnej funkcjonalności stawu skokowego, jednak bez powodzenia.
W dniu 17 sierpnia 1995 r., przy rozpaczy wielu kibiców ogłosił zakończenie kariery. Miał wówczas niespełna 31 lat.

Kariera Reprezentacyjna

Van Basten, swoją równie wielką karierę w reprezentacji zaczynał od młodzieżówki, gdzie w 1983 roku startował na Młodzieżowych Mistrzostwach Świata. Ale już tego samego roku zadebiutował w reprezentacji seniorskiej strzelając w trzech meczach dwie bramki. Jednak Marco van Basten i Oranje fanom piłki nożnej kojarzą się głównie z Mistrzostwami Europy z 1988 roku. Na tym turnieju odbywającym się w RFN, talent van Basten rozbłysną najjaśniej, a team Holenderski z takimi indywidualistami jak Ruud Gullit, Frankn Rijkard i Ronal Koeman był nazywany drużyną niemal doskonałą.

Van Basten w drugim meczy turnieju ustrzelił Anglikom hat-tricka. Było to ważne zwycięstwo gdyż "Pomarańczowi" rozpoczęli turniej od porażki z ZSSR. Następnie było zwycięstw z Irlandią i awans do półfinału(w rozgrywkach uczestniczyło 8 zespołów). Tam Marco z kolegami spotkał się z gospodarzami turnieju. W meczu tym, w 88 minucie strzelił zwycięskiego gola na 2:1 i Holandia mogła się cieszyć z finału.

W finałowym meczu Oranje spotkali się ze swoimi pogromcami z grupy, Reprezentacją ZSSR. Główne skrzypce w tym meczu grali Gullit i van Bastem. Pierwsza bramka podał po dośrodkowaniu i zgraniu głową piłki przez Marco do Gullita, który z główki wpakował piłkę do siatki. W drugiej połowie padła jedna z najbardziej spektakularnych bramek w historii ME. Po dośrodkowaniu piłki z lewej strony, van Bastena potężnym ale i bardzo dokładnym volleyem posłał piłkę pod poprzeczką. Holendrzy zdobyli pierwsze międzynarodowe trofeum, a van Basten był na ustach wszystkich.

Potencjał w reprezentacji Holandii był niesamowity, dlatego na Mistrzostwa Świata w 1990 r. "Pomarańczowi" jechali jako jedni z głównych faworytów. Jednak ich gra nie zachwycała. Po dwóch remisach i zwycięstwo awansowali do następnej fazy. Tam spotkali się z przyszłymi Mistrzami – RFN. Mecz ten przegrali 1:2 i odpadli z turnieju, na którym van Bastenowi nie udało się się strzelić żadnego gola.

Na kolejnej wielkiej imprezie, Mistrzostwach Europy odbywające się w Szwecji, Holendrzy mieli obronić tytuł. W grupie ograli 3:1 Niemców, a na szpicy brylował Dennis Bergkamp. W półfinale Holendrzy spotkali się z rewelacją rozgrywek Danią z fantastycznym Peterem Schmeichelem na bramce. Po 90 minutach gry i dogrywce był remis 2:2. Doszło do rzutów karnych, do jednego z nich podszedł Marco van Basten i jak się okazało był to jeden z najbardziej pechowych mementów w karierze wybitnego piłkarza, gdyż obroniony przez Schmeichela strzał va Bastena, zadecydował o tym, że Dania zagra w finale. Van Basten z powodu kontuzji i przedwczesnego odejścia na piłkarską emeryturę nie miał więcej okazji na pokazanie swoich niezwykłych umiejętności jako reprezentant. W 58 meczach strzelił 24 bramek dla Oranje.

Kariera trenerska

Holender dopiero po 7 latach od oficjalnego zakończenia kariery, za namową dawnego kolegi z drużyny Johna van't Schipa, podjął pracę jako szkoleniowiec. Na początku pracował jako asystent i trener juniorów w Ajaxie Amsterdam. W 2004 roku, nie mając większego doświadczenia, niespodziewanie został selekcjonerem reprezentacji Holandii. Jego decyzje szybko wzbudziły sporo kontrowersji, gdyż w ramach odmładzania drużyny nie powołał na MŚ w 2006 roku kilku wieloletnich pewniaków jak; Clarence'a Seedorfa, Edgara Davidsa czy Patrickiem Kluivertem. Podopieczni van Bastena nie sprostali wyzwaniom i celom, odpadając w 1/8 finału z Portugalią.

Mimo iż w opinii wielu ekspertów mistrzostwa nie były dla podopiecznych van Bastena udane, przedłużono z nim kontrakt do 2010 r. W tym czasie popadł on konflikt z kilkoma piłkarzami m.in z Ruudem van Nistelrooyem.
Mistrzostwa Europy w 2008 r., rozpoczęły się dla van Bastena znakomicie. Trzy wygrane w grupie, w tym wysoko z Francją i Włochami, sprawiły iż Holandię upatrywano jako głównego faworyta do zwycięstwa w turnieju. Wszystko prysło w kolejnej fazie, gdzie Holandia nie wiadomo z jakiej przyczyny prezentowała się zupełnie inaczej niż parę dni wcześniej, przegrywając z Rosją 1:3. Po mundialu van Basten zakończył swoją przygodę z reprezentacją.
W 2008 r. objął posadę trenera w Ajaxie Amsterdam, ale z powodu słabych wyników zdymisjonował w maju 2009 r.

W plebiscycie na 100 Największych Holendrów, Marco van Basten zajął 25 miejsce. W ankiecie zorganizowanej przez France Football, uplasował się na 8 pozycji wśród najlepszych piłkarzy stulecia.[/list]
 
Adek
Gość
 PostWysłany: Pon 10:18, 08 Wrz 2014    Temat postu: Back to top
Diego Armando Maradona

Data i miejsce urodzenia: 30.10.1960, LanusMaradona
Narodowość: Argentyna
Pozycja na boisku: Napastnik
Największe osiągnięcia:


    - Mistrz Świata z 1986 r.(Meksyk), Wicemistrz Świat z 1990 r.(Włochy)
    - Mistrzostwo Argentyny z Boca Juniors- 1981 r.
    - Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej i Super Puchar Hiszpanii – 1983(FC Barcelona)
    - Mistrzostwo Włoch (SSC Napoli) - 1987, 1990
    - Zdobywca Puchary UEFA(SSC Napoli) – 1989
    - Król strzelców Seri A -1988
    - Król strzelców Ligi Argentyńskiej – 1979, 1980, 1981
    - Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer Magazine – 1986
    - Złota Piłka France Football za całokształt.
    - Złota Piłka dla najlepszego piłkarza MŚ w 1986 r.
    - Najlepszy piłkarza wszech czasów według głosowania internautów zorganizowanym przez FIFA
    - 5-krotnie wybierany najlepszych piłkarzem Argentyny i Ameryki Południowej.
    - W 1999 roku ogłoszony najwybitniejszym sportowcem XX wieku Argentyny
    - Zdobywca 34 goli w 91 meczach dla reprezentacji Argentyny


Biografia

Diego Armando Maradona urodził się 30 października 1960 w Lanús w Argentynie. Jako piłkarz posiadał przydomki "El Diez" ("Dziesiątka") i "Pelusa" ("Puszek"). W internetowej sądzie na oficjalnej stronie FIFA, gdzie należało wskazać najlepszego piłkarza XX wieku uzyskał 53% głosów. W podobnym głosowaniu członków Komisji Futbolowej FIFA i prenumeratorów FIFA Magazine uzyskał trzecie miejsce. Jego największe sukcesy w karierze reprezentacyjnej to: mistrzostwo świata w 1986, wicemistrzostwo na mundialu w 1990 oraz na mistrzostwach świata juniorów w 1979 roku. Gdy był graczem włoskiego Napoli zdobył z nim sporo trofeów klubowych: zdobył Puchar UEFA, a także jedyne dwa tytuły mistrza Włoch w historii tego klubu.

Wkrótce po zakończeniu kariery zawodniczej prowadził program telewizyjny w stacji Canal 13 o nazwie La Noche del 10. (od końca 2005 roku). W okresie od czerwca 2005 do sierpnia 2006 roku zajmował stanowisko wiceprezesa Komisji Futbolowej Atlético Boca Juniors. W 2008 roku został trenerem seniorskiej reprezentacji Argentyny. Karierę selekcjonera zakończyła, poniesiona w katastrofalnym stylu porażka z Niemcami.

Kariera klubowa Maradony

Przygodę z futbolem Maradona rozpoczął w wieku 10 lat, gdy zapisał się do szkółki Los Cebollitas. Debiut w profesjonalnym futbolu datuje się na1976, gdy został piłkarzem Argentinos Juniors. W tym zespole rozegrał 167 spotkań, w których strzelił 115 bramek. Kolejnym klubem był CA Boca Juniors (1981-1982), w barwach którego wystąpił w 40 spotkaniach i strzelił 28 bramek. W latach 1979, 1980 i 1981 zdobywał tytuł króla strzelców Primera División, z osiągiem odpowiednio 27, 25 i 40 goli.

Pierwszym zagranicznym klubem piłkarza była FC Barcelona. Grając w tym zespole Maradona zdobył Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej oraz Superpuchar Hiszpanii. Popadł jednak w konflikt z prezesem klubu Josepem Lluisem Núñezem, dodatkowo odniósł groźną kontuzję w starciu z Andonim Goikoetxeą. To wszystko zadecydowało o przeprowadzce do Włoch. Maradona przeszedł do włoskiego Napoli.W Neapolu został przywitany przez 75 tysięcy kibiców, co stanowiło niepobity rekord do 2009 roku. Pierwsze trofeum zdobył po trzech latach gry dla klubu i było to od razu Mistrzostwo Włoch. Kolejnymi zdobyczami były: puchar i superpuchar Włoch, a także kolejne scudetto. W 1989 roku Napoli zdobyło Puchar UEFA. Maradona stał się ikoną klubu. Dla Napoli zagrał 258 meczów i strzelił 115 bramek.

Kolejnym klubem była hiszpańska Sevilla FC. Tutaj nie zanotował sukcesów. Głośny stał się konflikt z wiceprezesem Jose Marią del Nido i innymi członkami władz, dlatego spędził w nim ledwie sezon, po czym powrócił do Ojczyzny. Z zespołem Newell's Old Boys, zajął ostatnie, 20. miejsce w argentyńskiej ekstraklasie.

W tym samym czasie FIFA nałożyła na Maradonę 15-miesięczną dyskwalifikację, za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Piłkarz powrócił do piłki nożnej w 1995, podpisał wówczas ostatni w karierze kontrakt – z klubem Boca Juniors. Kłopoty ze zdrowiem i narkotykami nie przeszkodziły mu w zdobyciu tytułu wicemistrza Argentyny w 1998.

Swój ostatni oficjalny mecz Maradona rozegrał 25 października 1997 roku, przeciwnikiem było River Plate, a drużyna Maradony wygrała 2:1. Piłkarz wystąpił w pierwszej połowie spotkania.

30 października 1997 oficjalnie ogłosił zakończenie kariery sportowej.

Reprezentacja Argentyny

Debiut Maradony w reprezentacji Argentyny miał miejsce 27 lutego 1977 na La Bombonerze, w wygranym meczu z Węgrami (5:1).

Pierwszy poważny sukces reprezentacyjny osiągnął zdobywając w 1979 tytuł Mistrza Świata Juniorów. W finale jego drużyna pokonała ZSRR 3:1. Zajął ponadto drugie miejsce w klasyfikacji strzelców

W 1982 po raz pierwszy pojechał na turniej Mistrzostw Świata Seniorów. Argentyna odpadła w drugiej rundzie, a Maradona w ostatnim meczu został wyrzucony z boiska.

Następne mistrzostwa w 1986 roku w Meksyku, drużyna Maradony wygrała, a on był zdecydowanie największą gwiazdą turnieju. W ćwierćfinale z Anglią Maradona strzelił dwa gole. Każdy wyjątkowy. Pierwszego ręką, natomiast drugiego po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu reprezentantów Anglii. Odnosząc się do pierwszego gola stwierdził, że pomogła mu ręka Boga.

W przepięknym finale Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2.

Cztery lata później na turnieju we Włoszech Maradona był kapitanem reprezentacji. Kierowana przez niego drużyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. W finale przegrała jednak z drużyną RFN 0:1. Jedyny gol został zdobyty z karnego w ostatnich minutach spotkania.

Przeprowadzony w marcu 1991 test antydopingowy wykrył w organizmie Mardony niedozwolone środki.

Zakończenie kariery

Kolejny mundial, w Stanach Zjednoczonych w 1994 roku, był końcem reprezentacyjnej kariery Maradony. Rozegrał na nim co prawda świetne mecze przede wszystkim z Grecją, jednak wykluczenie po kolejnym w karierze pozytywnym teście antydopingowym było ciosem dla całego zespołu, z którego już się nie podniósł.

Ostatnim meczem w reprezentacyjnej karierze było spotkanie z 25 czerwca 1994 roku z Nigerią, wygrane 2:1

W 2000 roku Maradona wydał swoją autobiografię, którą zatytułował "El Diego". Napisał ją we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. W książce opisał swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także umieścił listę stu, według niego, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się także w Polsce pięć lat później.

W 2004 roku, z okazji stulecia FIFA, Maradona oraz brazylijczyk Pelé, został wybrany najwybitniejszym zawodnikiem wszech czasów. Zawał serca zatrzymał go w klinice medycznej na Kubie.

W 2005 roku wziął udział w drugiej edycji włoskiego Tańca z gwiazdami. Zrezygnował, po trzecim odcinku. Zajął ostatecznie 9 miejsce.

Trener

Pierwszym zespołem prowadzonym przez Diego było Deportivo Corrientes już w 1994. Zajął z nim dopiero trzynaste miejsce w Primera División. Po roku objął posadę trenera w Racing Club, gdzie również nie odniósł sukcesów zajmując 12. pozycję.

29 października 2008 Maradona został selekcjonerem reprezentacji Argentyny. W debiucie pokonał Szkocję 1:0. Z trudem wywalczył z Argentyną awans na Mistrzostwa Świata 2010. Tam dotarł do ćwierćfinału, wygrywając wszsystkie mecze, po czym przegrała 0:4 z Niemcami i odpadła z turnieju. 27 lipca 2010 roku nie zgodził się na wymianę sztabu współpracowników i przestał być selekcjonerem.
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.szmfc.fora.pl Strona Główna -> Ze świata sportu Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach